Lees maar eerst

Harry Potter, bladzijde 78:

Dumbledore: "Now, I think I am correct in saying that you have not told anybody that you know what the prophecy said?"
"No," said Harry.
"A wise decision, on the whole," said Dumbledore.

Poll: hoe lees jij dit? Is het nerderig om deze zinnen verkeerd te begrijpen en te vinden dat Potter's antwoord "yes" zou moeten zijn? Ik struikelde echt over dit stukje...

Mot de la semaine 31: vigipirate

Afgelopen week:

Het woord akkefietje heeft de nodige Friezen aan het werk gekregen. In de verhandeling van Atze komt het Deense woord "akvavit" langs als mogelijk verwant woord. Nu hoorde ik afgelopen woensdag (terwijl ik van mijn heerlijke pizza aan het genieten was in een restaurantje in Hamar) wat mensen een "akkevit" (spreek uit: "akkewiet") bestellen. Dus het Noorse woord ligt nog dichter bij het mot de la semaine dan het Deense voorbeeld. Blijft er natuurlijk een kip/ei-vraag: is akkefietje gevormd naar volksetymologie met aquavit? Ligt de onderliggende oorsprong toch elders, bijvoorbeeld bij officina? Of toch bij Akke met haar fiets? Over de uitslag kan nog gecorrespondeerd worden... Het liefst door mensen met namen als Hieke, Auke, Tsjallinkje, Baukje of Oene.

Komende week:
Hester kwam met een mooi klinkend Frans woord op de proppen:

"wij hebben in Frankrijk ook een ontzettend mooi woord ontdekt: vigipirate. het plan vigipirate heeft iets te maken met terrorisme, maar het woord is gewoon te mooi voor woorden, vind je niet?"

Iets te maken met terrorisme? Wat dan? Pirate, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar "vigi"? En zou je het als scheldwoord kunnen gebruiken?

Even een zakenreisje

Dinsdagavond kwam Johan langs op kantoor. Hij vroeg me wat ik voor plannen had voor de volgende dag. Nou, een tocht naar Trondheim die waarschijnlijk niet doorging, omdat er nog geen inschrijvingen waren. "Wil je voor mij een auto ophalen in Oslo?" "Eh, oke?". Hij vertelde dat er nog het een en ander in orde gemaakt moest worden, en dat als ik de volgende dag om 9 uur op kantoor was wel zou horen of het doorging en de trein van 10 uur naar Oslo zou pakken. Just in case probeer ik wat oude bekenden in Oslo te mailen, misschien leuk om langs te gaan.

De volgende dag. Beetje geinternet op kantoor. Johan komt om halftien langs: "Wil je dit even inscannen?" Ik denk, oh, dan zal het reisje wel niet doorgaan. Kwart voor tien. Johan geeft me 1000 kronen: "Kijk maar of je hier een treinkaartje van kunt kopen". Vijf minuten later had ik een treinkaartje voor de expresstrein van 10:03 naar Oslo. Ik kwam Johan weer tegen en ik vertelde hem dat de trein over 10 minuten vertrok. "Oh, dan moeten we een beetje opschieten." Hij rende het kantoor in en gaf mij een telefoon en lader, vervolgens sprong hij achter het stuur van de Toyota en reden we naar de pinautomaat. Even pinnen en zonder een woord te zeggen geeft Johan me 2000 kronen. We racen verder naar het gemeentehuis. Johan roept: "Ze zouden om vijf over tien een bepaald papier klaarleggen, dat wordt een beetje krap". Even later is Johan terug met een formuliertje. We racen naar het station, Johan krabbelt zijn handtekening op het formuliertje, zegt dat we nog bellen en scheurt de Toyota terug naar kantoor waar hij waarschijnlijk weer belangrijke dingen moet doen.

Ik sta op het perron. Er wordt omgeroepen dat de trein 10 minuten vertraging heeft. Even overweeg ik om op kantoor nog even in mijn te zoeken naar het telefoonnummer van Lars Marius, maar het lijkt me handiger om de trein zeker niet te missen. Goh, dit is het dus, mijn eerste zakenreis. Een auto halen. Ach, ik merk het wel...

De reis is erg mooi, de trein davert door het dovrefjell en ik lees wat hoofdstukjes uit mijn nieuwste Harry Potter. Op Oslo Centraal bel ik de baas. Hij dicteert me een metrohalte en adres. Een garage aan de rand van de stad. Het is kwart over drie en de garage is tot vijf uur open. Een makkelijke missie lijkt het. Na een tijdje zoeken vind ik het metroperron. Het staat helemaal vol met mensen en er is geen metro in zicht. Een beveiligingsmannetje zegt dat hij geen idee heeft, gewoon, de metro's rijden niet. Stiekem voel ik me een beetje onveilig. Wat werd er ook alweer destijds in Londen omgeroepen? En waarom zijn er zoveel mensen? Het blijkt de dag te zijn van het grote U2-concert, vandaar alle mensen. Dan wordt er iets omgeroepen over grote vertragingen als gevolg van een seinstoring. En er komt een metro langs, alleen niet die die ik moet hebben. Ik besluit te wachten tot 4 uur en daarna de garage te bellen en zonodig een taxi te pakken. Om vijf voor 4 komt ook mijn metro aan. Onderweg biedt de machinist meerdere malen zijn oprechte excuses aan. Echt, het klinkt oprecht!

Goed, tijdens het wachten heb ik genoeg tijd gehad om de garage op de kaart te zoeken, en vanaf de halte vind ik het adres snel. Hoewel ik wel halverwege strand in een afgerasterd gebied met propaantanks en grote hopen gruis, maar er was uiteindelijk een weg omheen. Om tien voor vijf meld ik me bij de balie. Ik krijg wat papieren en de auto zal straks voorgereden worden. Het blijkt een rode citroen C15. Zo'n klein zakenbusje. Kenteken, verzekering blijkt geregeld en de informatie op de papieren klopt met de auto die ik voor me zie. Als hadden ze me een driewieler meegegeven, met een papiertje erbij dat het een driewieler is vind ik het prima. Johan gebeld: "mission complete" en ik maak me op om te vertrekken.

Hee, er is plek voor een radio, maar geen frontje. Aan de balie, die op punt van sluiten staat, gevraagd of er misschien een radio bij mijn Citroen hoort. Even later krijg ik een vet Pioneer-frontje mee. Yeah! Want wat is nou een auto zonder radio? (hmm... de Toyota heeft geen radio) Oke, ik bevind me met een auto en geld van de baas op een industrieterrein in Oslo. Tja, wat doe je dan? Een beetje op en neer cruisen, op zoek naar het huis van de oude bekenden. Ik herken een straat, maar waarschijnlijk wonen Lars Marius en Malin er al lang niet meer. Het is al uit tussen die twee, en was het niet onderhuur? En ik weet ook niet meer een achternaam. Dat schiet dus niet op. Verder cruisen... bij een leuke cd-winkel een plaatje gehaald en vervolgens maar terug naar Oppdal. Toch nog een rit van 420 kilometer. Onderweg een pizza (eindelijk, twee maanden lang heb ik geen pizza of pasta gegeten) gegeten in Hamar en na een vermoeiende rit ben ik om 2 uur 's nachts thuis.

Nog even langs het kantoor om het overgebleven geld en de sleutels in het postvakje van Johan te leggen. Ik ben namelijk van plan om de dag erop uit te slapen. Op het bureau vind ik een briefje van Dennis: "Men beschuldigd je ervan het licht van de Toyota vergeten te hebben". Wie had die Toyota eigenlijk het laatst gebruikt?

Oeps

Gisteren gondeltur tot half drie, met de Toyota. Even later dacht ik: "de lichten?". Ditmaal kon ik me vrij zeker herinneren dat ik ze uit had gedaan. Vastbesloten dat ik me niet zou laten verleiden tot al te paranoide gedrag checkte ik het niet nog een keer.

Vandaag kijkt Gunnveig om de hoek van mijn cubicle: "Toyota? Battery. You forgot the lights."

A toyota

De Toyota Landcruiser... een barrel uit de jaren '70 die gebruikt wordt voor de Muskussafari. Althans, wanneer hij het doet. Want sinds ik hier ben is er het een en ander gebeurd:

• Band rechtsvoor was bijna plat. Verholpen door bij te pompen


• Koplamp kapot. Inmiddels vervangen


• Accu leeg omdat Dineke vergeten was het licht uit te doen


• Het linkervoorwiel viel eraf terwijl Johan ermee reed. Gelukkig geen ongelukken, maar wel een reparatie nodig.


• Na die reparatie waren er nieuwe schroeven nodig voor dat voorwiel. Die moesten apart besteld worden en dat duurde ruim een week.


• En toen brak het pookje van de ruitenwisser. Een nieuwe wordt besteld.

En er zit een nieuw gat in de carrosserie. Maar dat valt nauwelijks meer op. Goed, de Toyota is dus een mooi-weerauto geworden en gisteren bleek mijn wandeltocht niet door te gaan wegens onvoldoende animo. Dus besloot ik lekker te gaan cruisen met de Landcruiser. Åmotan was het doel, een gebied met verschillende watervallen. Eerst verkeerd gereden (terwijl ik op presentaties zelf vertel hoe je er moet komen), maar uiteindelijk toch gevonden. Bij de afslag stond een jongen met rugzak die wel een lift kon gebruiken. Het was Matthias, een zanger uit Berlijn, die in verschillende coverbandjes zingt. Was gezellig, dus we hebben samen een rondje gelopen om een meer in het gebied.

Toen we terugkwamen bij de parkeerplaats was het etenstijd in de pittoreske hut. We wilden mee-eten, maar 240 kronen voor een maaltijd was toch wat veel van het goede. Het alternatief? Rømmegrøt voor 90 kronen. Ik dacht: "laat ik het maar weer proberen, misschien is het toch lekker". Een half bordje en vele moddervette happen met veel te veel suiker om de smaak te verbloemen later gaf ik de strijd op. Rømmegrøt is not my style. Matthias heeft zijn tentje daar in de buurt opgezet en ik ging terug naar mijn trouwe Toyota. Toen ik bij de auto aankwam was het licht aan en de accu half leeg. Oeps, weer vergeten.

Toen ik thuiskwam waren er in het hotel nog wat restjes visbuffet met salade, toch stukken lekkerder dan die pap. Thuis nog wat gelezen en toen naar bed gegaan. Ik sliep bijna toen ik op schrok: "Het licht van de Toyota!" Ik kon me niet herinneren dat ik het had uitgedaan. Er was inmiddels ruim drie uur verstreken... in mijn nachtjapon liep ik naar het kantoor. Daar stond een donkere auto. Ojee... En het licht stond gewoon uit.

Even zelf de toerist uithangen...

Woensdag had ik vrij geregeld en Hieke en ik gingen dus wat Doen. Eerst ontbijten. Nou doe ik dat in het hotel, maar de manager had gezegd dat Hieke dan 75 kronen (10 euro) moest betalen. Beetje duur... Maar toevallig had Johan gezegd dat Joakim, de manager van Hotel Nor, vond dat wij als gidsen ons gezicht daar wat vaker konden laten zien. Bijvoorbeeld door eens daar te ontbijten. Dus Hieke en ik naar Hotel Nor, waar we hartelijk werden ontvangen. We mochten zelfs onze eigen wafels bakken! Helaas was daar geen tijd meer voor, want me moesten nog wat Doen. Geld halen, fietsen huren en op pad naar het Gjevilvatnet, een meer waarop een toeristencruise op en neer vaart. Prachtig tochtje was dat! Zeker een aanrader als je eens in de buurt komt. Aan de overkant van het meer helemaal niks, behalve wat wandelpaden en een oude boerderij, waar ze nog op traditionele wijze boeren. En ook wel op toeristische wijze, de boerin gaf een praatje over het boerenleven en wij aten dapper onze rømmegrøt. Rømmegrøt is een Noorse delicatesse, een pap op basis van melk en bloem. In feite is het kaasfondue zonder kaas. Met heel veel suiker erop is het nog enigszins te pruimen, maar je moet denk ik Noors zijn om het lekker te vinden.



Toen met de cruise weer terug. We hadden een plekje in de kajuit gevonden omdat het was begonnen te regenen. Na een halfuurtje in de kajuit ging het meisje op de boot aan de slag met touwen. Ik vond dat we inmiddels weleens weg mochten varen, we lagen al vrij lang met de motor aan te wachten. Maar Hieke kon me vertellen dat we al een half uur aan het varen waren. Dat had ik dus echt niet gemerkt! De boot had kennelijk vrij goeie stabilisatoren en steeds als ik dacht dat we gingen varen keek ik naar buiten. Het uitzicht veranderde niet, dus lagen we nog stil, was mijn conclusie. Maar mijn uitzicht was op hoge bergen ver weg, en dat uitzicht veranderde dus ook niet snel terwijl we vaarden. En ik maar geduldig wachten tot we in beweging zouden komen...

Het bleef maar regenen en we moesten nog door de regen terugfietsen op onze mountainbikejes. Helemaal kleddernat en onder de opgespatte blubber kwamen we thuis. Heerlijk gedoucht en daarna zijn we lekker uit eten gegaan. Steengrillen...

Nogmaals Trondheim

Afgelopen dinsdagochtend kwam Hieke op bezoek. Om 5:11. De avond ervoor kon ik gelukkig vroeg naar bed, omdat Dennis de presentatie op zich nam. Goed, voor dinsdag stond de tocht naar Trondheim gepland, dus daar kon Hieke na een ontbijtje meteen op mee. En Hieke bleek ook de enige deelnemer. Dat was op zich geen enkel probleem, want nu konden we lekker ons gang gaan. En onder het mom van "dit is een tocht" konden we wel op de meeste plekken gratis naar binnen. Voor de middag hadden we met onze vrienden uit Trondheim afgesproken: Hieke met Jonas en ik met Åse Marte. Tenminste, dat dachten we. We hadden allebei geen telefoon bij ons en waren niet helemaal zeker dat onze dates hun mail hadden gelezen en tijd hadden.

Afspreekpunt Kafe Dromedar, 12:30u (de afgesproken tijd). Lekker koffie gedronken op het terrasje. Niemand te zien. Een uurtje later leek het er toch op dat ze niet zouden komen, maar ineens zag ik Åse Marte staan. Ze zag ons nog niet, maar ik verwachtte dat ze zo onze kant op zou komen. Toen ze dat niet deed liep ik maar zelf op haar af. Stomverbaasd was ze ons te zien; ze had haar mail nog niet gelezen, maar was toevallig in de buurt. Ze had een vriendin bij zich en kwam erbij zitten. Vijf minuten later kwam Jonas ook. En ook hij zorgde voor een vriend erbij, dus toen zaten we met 6 mensen die elkaar nauwelijks kenden gezellig te kletsen op het terrasje! Leuk dagje!

Mot de la semaine 30: Akkefietje

Het woord van deze week is akkefietje. Verzin er maar wat leuks bij, en waar zou het in vredesnaam vandaan komen? Is het etymologisch verwant aan aquavit? Wie zegt het...

Kaas en rekenen

Een paar weken geleden wilde ik kaas kopen bij de Bunnpris. Het goedkoopste merk schijfjes kaas kostte 21,90 kronen voor 300 gram. Maar er was ook een økonomi-pakning van: twee pakken van 300 gram aan elkaar vast. Voor 44,90 kronen. Hee, wat nou økonomi, dacht ik; je betaalt er meer voor!

Na even twijfelen (het is maar een kroon, ga je daar om zeuren? Nouja het gaat om het principe) besloot ik de caissiere te wijzen op deze rare prijzen. "Ja hij is duurder, maar dan heb je ook meer kaas" was haar reactie. In mijn beste Noors probeerde ik haar te vertellen dat het ook in verhouding duurder was. Ze keek en haalde haar schouders op. Ik liet het erbij en rekende mijn 300 grams verpakking af.

Vanochtend ging ik weer naar de Bunnpris, nieuwe kaas kopen. Hee, zag ik, dezelfde kaas had ineens een nieuwe prijs gekregen. Zouden ze naar me geluisterd hebben?

De nieuwe prijzen:
300 gr: 19,90
600 gr: 59,90

Hmm... ik heb maar weer 300 gram gekocht.

NIEUW!

Ik heb mijn blog wat overzichtelijker gemaakt: Rechts zie je nu een lijstje "over dit blog", met info over wie wie is, wat wat is, wat oppdal is, wie ik ben en wat ik doe.

En Hieke komt aanstaande dinsdag op bezoek, heb er al zin in!

De zoete wraak van de verdwenen jas

Afgelopen donderdag hadden we weer presentatie. Het ging erg goed, de mensen leken het echt interessant te vinden. Er werden druk aantekeningen gemaakt en na afloop vragen gesteld. Iedereen bedankte vriendelijk voor de informatie. Er werd veel koffie gedronken. En niemand schreef zich in voor een tocht. Helemaal niemand :(

Nou kan ik best begrijpen dat mensen zich niet inschrijven; ik ben zelf ook het meer ondernemende type. Dus echt erg kan ik het niet vinden. Maar ergens in mijn achterhoofd denk ik toch dat Johan en Gunnveig er niet echt blij mee zijn. Goed, nog even nagepraat met wat mensen en toen gingen we weer terug van Vangslia naar Oppdal. Ik kon me niet herinneren of ik mijn jas bij me had, keek even rond of hij er lag en ging toen maar terug zonder jas.

Mijn jas lag niet thuis. Ook niet op kantoor. Ook niet in het hotel, waar ik 's middags gasten had ontvangen. Ook niet in de personeelskamer, waar ik 's avonds gegeten had. Hij was ook niet gevonden in het winkelcentrum, waar ik 's middags kadootjes had gekocht. En hoe ik me ook sufpiekerde, ik kon me niet precies herinneren waar ik hem voor het laatst had gezien. Dat voelde wel een beetje dom. Een jas is toch onmisbaar als je werkt als gids. En ik heb geen andere. En de volgende dag moest ik waarschijnlijk op tocht.

Laatste mogelijkheid: Vangslia, dat ik daar niet goed genoeg had gekeken. Maar Dennis had de sleutel van de presentatiekamer en hij was op Troll og Fjord tot tot kwart over 8 (uiteindelijk zou hij om half 1 pas thuiskomen omdat zij deze keer wel de boot hadden gemist). Stein Terje van Vangslia gebeld. Die was van 4 tot 5 op de receptie en had dan een sleutel. Goed, nu nog een auto nodig om er te komen. De Toyota Landcruiser wacht namelijk al een week op nieuwe schroeven voor het linkervoorwiel. Dat wiel viel eraf toen Johan wegreed met de auto, gelukkig geen ernstige gevolgen. En de Jeep en de Honda stonden er niet.

Nouja, dan maar lopen. Vangslia is 4 km en ik had het nog nooit gelopen. Toch wel handig om gedaan te hebben, want soms vragen mensen van het hotel of ze ook kunnen lopen naar de presentatie. Half 5 was ik op Vangslia. In een hoekje van de keuken van de presentatiekamer lag... Mijn jas!!! Ik was zo blij en beloofde mezelf meteen dat ik nu toch echt beter op hem zou letten. Arme arme arme jas...

Stein Terje was blij dat ik er was: over een paar weken gaat hij een weekend weg en moet ik de receptie even overnemen. Dus hij kon me alvast een beetje wegwijs maken. Bovendien kon hij me een leukere route vertellen om terug te lopen naar Oppdal, over de Vikingbegraafplaats. Dus ik had nog een leuke wandeling terug ook!

Die wandeling terug was ik een beetje dromerig, blij met alles en lette ik niet zo goed op toen ik langs een hek liep. Krrrr, ik schuurde langs een stuk ijzerdraad. Een scheur van 5 cm in mijn jas. Ach, ik begrijp dat ook wel van hem...

Kuttemaskin

Onderdeel van het werk hier is PR. Dat wil zeggen, posters en uitnodigingen maken, waarmee je mensen warm probeert te maken voor de presentatieavond en voor de tochten. Die posters maken we zelf, hier op de laserprinter. En tot nu toe waren ze allemaal op A4-formaat. Maar als je 1 uitnodiging hebt en 4 verschillende tochten, dan wordt het een beetje veel met al die blaadjes en is het niet meer te doen om het netjes neer te leggen. Bijvoorbeeld bij het hotel. Goed, ik vond het een idee om dit papierwerk wat kleiner te maken, A5 bijvoorbeeld. Nou is er hier op kantoor welgeteld 1 schaar en geen snijmachine, dus dat ging niet echt lukken. Ik nam me voor om een keer aan Gunnveig voor te stellen te investeren in een snijmachine. Maar ja, steeds kwam er iets tussen.

Vanochtend vroeg ik Gunnveig: "Heb je even?". "Eigenlijk heb ik het druk, kan het snel even?" Hmm... kan dat snel? Nouja, ik kan het altijd vragen... "Eh, misschien willen we posters op A5 gaan maken, omdat het er dan netter uitziet. Want nu is het overal zo vol met posters. Maar daarvoor hebben we een snijmachine nodig. Zou het een idee zijn er eentje aan te schaffen?" Gunnveig: "Hij komt binnen een uur binnen, verwacht ik."

Haha, makkelijk geregeld noem ik dat! Wat een vooruitziende blik van Gunnveig... en inderdaad, een uur later stond er een snijmachine, een heuse kuttemaskin! Toch wel toevallig zeg...

null komma null

Ik hoorde zojuist van Kari dat het toegestane alcoholpromillage in je bloed in het verkeer in Noorwegen 0,0 is. Dat is een paar jaar geleden ingevoerd. Volgende keer toch iets meer bij nadenken als ik de volgende dag moet rijden...

... komt later

Vanochtend hoorde ik Gunnveig bij mijn bed, de vrouw van de baas. Het duurde even voor ik weer bij mijn positieven was. Ze vroeg naar Dennis. Dennis? Oja, die ging vanochtend op Trondheimtocht... met de bus van 6:25... Ik wist niet waar hij was, kon ook niet echt helpen en viel weer in slaap.

8:30, de wekker. Een bijna vrije dag, behalve dat ik Pål Magnus naar het beginpunt van de muskussafari moest rijden. Hij is de enige gids die geen rijbewijs heeft, vandaar. Gauw nog een ontbijtje gegeten en op en neer gereden. Thuis aangekomen voelde ik me toch niet zo lekker en ben mijn bed weer ingedoken.

De drie mensen die zich hadden opgegeven voor de Trondheimtocht zijn naar Trondheim gegaan zonder Dennis. Ik heb hem vanochtend even gezien maar hij ligt nu weer in bed, geloof ik.

Maar het was wel echt een leuk feestje!

Drotings i Ippdal

Gisteren was het personeelsfeest voor het hotel. Barbecuen met eigen vlees en gratis drank met aansluitend disco. Ik wist niet zeker of wij uitgenodigd waren, maar we moesten toch eten (dat doen we normaal in het hotel) dus Dennis stelde voor wat burgertjes te halen en even mee te doen. In het begin zaten wij aan een tafeltje alleen Nederlands te praten en ik voelde me niet echt op mijn gemak. Ook omdat ik niet zeker wist of we uitgenodigd waren en wij toch biertjes gingen drinken... De oplossing zou zijn om het gewoon even te vragen, maar ik reageerde door niet te veel drinken te pakken en goed om me heen te kijken om te zien of iemand vond dat ik er niet hoorde.

Na het eten kwamen de cognac en de likeuren op tafel. Inmiddels waren er wat mensen anders gaan zitten en hoorden Dennis en ik er wat meer bij. Ik raakte met mensen aan de praat en het werd gezelliger terwijl de mensen dronkener werden. De fles Tullamore Dew was vrij snel leeg, net als de Tyrkisk Peper droplikeur. Mensen verplaatsten zich naar de disco, waar de wedstrijd kussengevecht werd uitgevochten. Twee mensen moesten tegenover elkaar wijdbeens zitten op evenwichtsbalk en met een groot hotelkussen proberen elkaar eraf te meppen. Gemiddelde wedstrijdduur 4 seconden, dus het toernooi schoot aardig op. Ineens hoorde ik mijn naam. Ik mocht vechten tegen Maria. Maria is een aardig meisje van de receptie, en ik dacht: ach, waarom ook niet en liep richting de ring. Maria durfde niet of was te dronken. Na een hoop boegeroep kwam er vervanging. Ik weet niet meer hoe ze heette, maar wel dat ze zo op het oog twee keer zo zwaar als ik was. Die wedstrijd duurde ook niet lang, ik belandde vrijwel meteen op de mat.

Na deze nederlaag ging ik in de tuin kijken en vond daar nog een fles Absolut Wodka. Ik stond naast Joakim (geloof ik) en blij vulde ik twee plastic bekertjes. Maar Joakim dronk niet, dus gooide ik de bekertjes bij elkaar en liep ik weer naar de disco om verder te kijken naar het kussenvechten.

Toen stond ik in de disco met een plastic bekertje in mijn hand. Inmiddels al behoorlijk dronken maakte ik de fout om te denken dat er water in het bekertje zat. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik heb vrij veel tijd op het toilet door moeten brengen. Toen ik het toilet uit kwam leek de disco een lange tunnel die zich om me heen sloot met overal bewegende mensen en muren. Terug naar de wc dus. Uiteindelijk is het me gelukt de weg naar huis terug te vinden, geen idee meer hoe laat het was.

Overigens, dritings is Noors voor straalbezopen.

Mot de la semaine 29: Form

Om een educatieve en interactieve kwinkslag te geven aan deze verder toch niet echt leerzame monoloog heb ik besloten het woord van de week te introduceren. Of, omdat dat beter klinkt:

"Le mot de la semaine"

Wat is het idee? Nou, de naam verklapt al een hoop. Iedere woensdag plaats ik het nieuwe woord van de week met een toelichting. Dit woord mag Nederlands zijn, maar ook Varsi, Esperanto of Prolog. Bijvoorbeeld. De hele week hebben jullie (de lezer!) de gelegenheid om dit woord te becommentarieren en nieuwe woorden te suggereren. Dit kan met de comments op deze site of via een mailtje aan mij (bijvoorbeeld als het woord een verrassing moet blijven). En dan is er weer een nieuwe week met een nieuw woord. Je woensdagen zullen nooit meer dezelfde zijn dankzij Le mot de la semaine!!!


form (~en (m.)) Vorm, conditie

Dit woord wordt in het Noors voornamelijk in 1 geval gebruikt: in de vraag: "Hvordan er formen din i dag?" of variaties hiervan (ze kunnen nogal wat varieren hier). Dit betekent letterlijk: "Hoe is je vorm vandaag?" en wordt meestal gevraagd op zondagochtend, aan iemand van wie bekend is dat hij de dag ervoor dronken is geworden. En ook goed dronken dan. Ik hoorde het zinnetje voor het eerst toen ik al een half jaar in Noorwegen woonde en de taal toch al aardig sprak. Ik was de avond ervoor inderdaad flink aangeschoten en op die ene dag is de vraag mij meteen een paar keer gesteld. Vandaag nog niet overigens.

Eindelijk mijn eerste wandeltocht

Afgelopen zondag zou ik voor het eerst zelfstandig een wandeltocht lopen. Op het afspreekpunt kwamen twee mensen opdagen. Die hadden er weinig fiducie in. Het weer was slecht en ik moest ook nog om een lift vragen omdat een van onze auto's in reparatie was en de andere auto weg was op muskustocht. Toen besloten zij het toch maar af te blazen en ging de hele tocht niet door. Achteraf niet zo erg, want het bleef de hele dat rotweer.

Maargoed, vandaag stond dezelfde tocht op het programma, ditmaal met 8 voorinschrijvingen en goede weersvooruitzichten. De tocht is een rondje Åmotsdalen, dat is een mooie vallei rondom de rivier de Åmot (Noors is zo moeilijk niet :-)). Alles bij elkaar zo'n 12 km en in de bergen maakt dat een flinke wandeling. Mijn 8 inschrijvingen waren 4 ouders en 4 kinderen, van 6 tot 14 jaar (de kinderen dan, de ouders zaten qua leeftijd hoger). En nog een hond. Dennis wenste me veel sterkte; hij heeft wel ervaring met tochten waarbij hij jankende kinderen moest dragen. Maar het jochie van 6 hield van wandelen. Zeiden ze...

Goed, wij in de auto's. Ik moest andermaal een lift bietsen, en dat lukte, zonder schoorvoeten. En toen de weg. Ik wist bij welke afslag, en dan moesten we daar over het water. Afslag genomen, ineens zie ik sneller dan verwacht een brug. Hee, die moesten we hebben, riep ik. Goed, alletwee de auto's keren en wij de brug over. Die weg liep dood op een camping. "Onee, toch niet. Oeps." Wij weer terug. Ik had even geen flauw idee meer welke brug we nou moesten hebben...

De volgende brug dan. De chauffeur vroeg me of ik het zeker wist. Nee, moest ik bekennen. Maar even later herkende ik het en pfff... we reden goed. Naar de parkeerplaats. Over de wandelroute was ik een stuk zekerder, maar echt een goede beurt had ik nog niet gemaakt. En dan moest nog het ergste komen: het vuurtje stoken. Op een vuurplaats konden we een vuurtje maken voor pruttelkoffie. Heel pittoresk, maar heel irritant als het niet wil fikken. De vorige keer had het erg lang geduurd voordat Dennis een vuurtje had gekregen dat nog een beetje door wilde branden. En ik moet zelf bekennen nooit zelfstandig een goeie fik gemaakt te hebben. Wel vroeger veel gepookt bij de open haard en bij kampvuren, maar toch nooit helemaal alleen. Een van de twee gezinnen bleek een boerderij te hebben. Daar gingen ze vaak een vuurtje maken, vertelde Stef, het jochie van 6, me. Aha... leuk, en nu mocht ik als stadsmeisje laten zien hoe het moest. Haha...

Goed, aangekomen bij de hut met vuurplaats besloot ik eerst iemand weg te sturen om het water te halen, zodat ik me op het vuur kon concentreren. Rustig zocht ik wat stro, berkenschors, kleine houtjes, grotere houtjes... beetje schikken, aansteker erbij. Stro, schors, houtjes fikten... tegen grotere blokken... knetter knetter... Ik had vuur gemaakt! De fles benzine kon voor de verandering in de tas blijven zitten. Hup keteltje erop en als een soort volleerde gids kon ik een half uurtje later verse, precies goed sterke pruttelkoffie inschenken! Oooh yeah!!!

De rest van de tocht ging lekker... gezellig gekletst met de verschillende deelnemers. Het is nu vakantie in Midden-Nederland, dus ik kon mijn gooise r goed oefenen. Eenmaal op de terugweg werden de kinderen natuurlijk wat hangeriger. Stef had de hele weg snel vooruitgelopen (echt snel, hij liep echt door met die kleine beentjes, wilde zich natuurlijk ook wel bewijzen voor de groep), maar het laatste uur had hij het echt gehad. Nouja, hij heeft toch nog doorgebeten en om half vijf was de hele troep, inclusief hond weer terug bij de auto. Iedereen was tevreden over de tocht...

Goed, behalve het de weg kwijt raken doe ik het nog zo slecht niet hier... En wat een prachtig weer zeg! Gauw weg van die computer...

Nerds make better lovers

Lieve nerdvriendjes, het komt goed met ons: http://www.nydailynews.com/front/story/317296p-271224c.html

Jezelf tegenkomen...

Vandaag was mijn eerste gondeltocht. Dat is onze voor-alle-leeftijden-tocht, waarbij je met gondeltjes de berg omhooggaat en een makkelijke wandeling naar beneden maakt.
De groep bestond uit 8 volwassenen en 4 kinderen. Ineens dacht ik terug aan een bergwandeling die ik zelf als kind gemaakt had. Papa en mama hadden ons op stap laten gaan met 'de akela', een Frans meisje met veel okselhaar (ik was nog niet zo goed in de terminologie en noemde het 'schaamhaar'). Wat een ramp was dat, ik had helemaal geen zin om te wandelen. En nu ben ik zelf een akela. Met okselhaar (geen scheermesjes meegenomen hierheen).

De twee kleinste kinderen waren Ennia en Asriel (als ik het goed schrijf). Ik raakte aan de praat met Ennia. Wat een schat was dat! Het eerste wat ze tegen me zei was: "ik kan heel mooi zingen". Goeie binnenkomer is dat bij mij. Het tweede was: "Ik houd van Pippi Langkous. Ik heb een Pippi Langkous-pruik". Ik vertelde dat ik een hemd van Pippi heb. Zij bleek ook een roze Pippi-hemd te hebben, maar op die van haar stond ook een vliegtuig, dus het was niet dezelfde. Ze hield haar broek een stukje omhoog, zodat 'ie niet vies werd. Haar moeder zei: "het is een korte broek, dat is helemaal niet nodig". Ik begreep wel wat ze deed: net als de prinsessen in sprookjesboeken die hun mooie rok een stukje omhoog houden. Dat wilde ik vroeger ook altijd doen, maar ik deed het niet omdat ik geen mooie jurk had...

Goed, ik had mijn match dus gevonden.

Een stukje verderop werd ze, na wat springen en aanwezig zijn, wat drammerig en wilde ze niet meer lopen. Ik liep naar haar toe en hand in hand lopende kreeg ze er weer wat zin in. Ze vertelde dat ze bijna jarig was. Ik vroeg wanneer. 10 Augustus. Dan werd ze 5. Ik vertelde dat ik op 9 augustus 25 werd. En dat 25 toch wel 5 keer zoveel is als 5. En dat als je 5 keer zo oud wordt als ik dat je dan 75 bent. En dat je dan toch meestal wel opa of oma bent.

Na een tijdje kwamen we bij water. "Ja, ik wil naar het water", riep mijn soulmate. Omdat ik nu toch bang werd dat ze er meteen in zou duiken liep ik mee, en we gingen samen wat water uit de beek drinken. Hierbij werd haar trui een beetje nat. Ik keek ernaar: een esprit-trui. Oh, deja vu! Toen ik ongeveer haar leeftijd had was ik eens met esprit-outfit naar een pretpark in Belgie geweest. Drammerige Dineke moest en zou van de kabelbaan die over het water ging. Er hing een ketting voor en mocht dus misschien wel niet gebruikt worden. Hup, ik van de kabelbaan af en... ik haalde de overkant niet en moest na een tijdje bungelen loslaten boven het modderige water. Nog altijd een traumatische ervaring...
Goed, dus ik Ennia verteld van de kabelbaan. Ze kon zich wel voorstellen dat ik het niet zo leuk had gevonden.

Even later liep Ennia over haar handen te wrijven en te klagen over pijn. Haar vader zei: "oh, ze raakte het schrikdraad aan.". Weer een deja vu... ik had het schrikdraad ook ontdekt tijdens vakanties in de bergen. En ik begreep wel dat Ennia er last van had, met die natte mouwen geleidt het extra... Even later was het over en ze zat de reis uit zonder te zeuren.

Aah, wat lief. Volgens mij zou ik best een goeie tante kunnen worden...

Pianomann 2

En een dag later: Hee, de uitwisselingsstudent heeft zich gemeld. Hij woont in Zweden, begrijpt niet wat 'ie ineens op de voorpagina deed, was niet vermist en speelt geen piano. Onze excuses...

Pianomann

Gisteren op de voorpagina van de VG (Verdens Gang, zeg maar de Bild Zeitung van Noorwegen): Zie de gelijkenis: de mysterieuze pianoman, die in April in Engeland is aangespoeld, is in Oslo geweest.
Wat blijkt? Daar was bijna twintig jaar geleden een Britse uitwisselingsstudent, die inderdaad een beetje lijkt op de pianoman. Weliswaar ziet de pianoman er iets knapper uit en is de uitwisselingsstudent molliger en heeft een andere kleur haar, maar ach. Verder wordt er niet vermeld of deze uitwisselingsstudent piano kon spelen.

En dat was de hele voorpagina...

Onthouden

Soms denk ik: wat mis ik nou meer, jou of het roken?
Maar als ik jou bij de supermarkt kon kopen
Met twintig tegelijk voor zestig kronen
Had ik je al lang en breed opgestoken

Ballen

Waarom heb ik nou geen ballen? De eerste vraag die mensen die met mij op tocht gaan aan me stellen is: "Goh, ben je op stage?", "Doe je toerisme?", "Hoelang blijf je hier?", "Hoelang doe je dit al?"

Vragen die mensen aan Dennis stellen zijn: "Weet jij waarom er hier ladders op de daken liggen?", "Wil je even regelen dat we morgen lekkerder eten krijgen?", "Woon je al lang in Noorwegen?"

Kennelijk straal ik uit dat ik een miepje ben dat niet van aanpakken weet. Dat de bergen niet kent. Dat hier net is aangekomen en giechelend probeert om wat mensen wegwijs te maken in een wereld die ze zelf nog niet kent. Terwijl Dennis uitstraalt dat hij hier hoort, alles weet en iedereen kan helpen. En dat laatste is toch handig als je voor gids speelt. Natuurlijk, ik doe dit werk nog niet zo lang, terwijl Dennis dit voor de derde keer doet, maar toch lijkt me dat dat het verschil niet verklaart.

Ik ben een meisje. Dennis is een man. Ik weet niet hoe ik het kan veranderen, maar ik weet wel dat als ik mensen wetenswaardigheden vertel, dat de mensen dan minder luisteren en het veel minder geloven dan wanneer Dennis het zegt. Ik heb geen overwicht. Waar kun je dat in vredesnaam kopen?

Pech onderweg

Vanochtend meegeweest op Muskustocht met Robert. De muskustocht heeft als doel de muskusossen te spotten onder leiding van de ervaren gids. Dit was Robert's eerste tocht. Met veel flair wist hij de indruk te wekken dat hij precies wist wat hij deed. En we kregen gelukkig ook wat dieren te zien, hoewel die stuk voor stuk eerder door anderen dan Robert gespot werden. Het was mooi weer en een leuk tochtje, en toen waren we alweer om half drie thuis.

Dus leek het me een goed idee om nog een stukje te fietsen in de omgeving. Bij de buitensportzaak kon ik een fiets lenen en ze stuurden me een kant op voor een leuk rondje. Dat zag er op de kaart inderdaad leuk uit: op de heenweg langs wat gehuchten en boerderijen, dan de snelweg oversteken en terug door het bos langs een watertje en een meertje. En het begin ging ook prima. Het was wel wat lastig om de wegen precies goed te vinden, want een kaart van 1:200000 is handiger voor auto- dan fietstochten. Maarja, we hebben geen gedetailleerder kaarten. Toen ik hierdoor een afslag had gemist besloot ik de volgende te pakken; dan moest ik een klein stukje langs de grote weg, maar ach. Op de grote weg aangekomen stond er niks aangegeven en de wegen op de kaart strookten totaal niet met de wegen die ik tegenkwam. Na kilometers over de grote weg kwam ik een tikje sacherijnig aan bij een plek die voor de verandering wel op de kaart stond, een camping. Vandaar liep er een doorgetrokken streepje over het spoor en vandaar verder langs het water. Ik sla de weg in, 'stationsveg', klinkt goed. Hij eindigt bij het spoor en er is geen brug te zien en ook geen weg aan de overkant van het spoor. Met mijn kaart in de handen bij de receptie gevraagd waar dat weggetje was. "Oh, dan moet u de tweede links pakken vanaf de stationsweg, dan komt u bij een viaduct onder het spoor door."

Oh, natuurlijk! Dankzij de aanwijzingen kon ik dus eindelijk weg van de grote weg, zij het wat kilometers later dan de oorspronkelijke bedoeling. Dit was het paadje langs het water. Maar hoe ver ik ook fietste, geen water. Wel wat geruis van beekjes, maar om daar te komen moest ik toch een eind van het pad af. En met deze kaart... Eigenlijk had ik het helemaal gehad. Stom landschap zonder water, stomme kaart zonder wegen... ik wilde naar huis. Nee Dineke, zei ik tegen mezelf: je gaat even rustig het water zoeken, daar lees je even je boekje en drink je wat en daarna mag je naar huis. Niet sacherijnig doen!

Goed, ik omlaag naar het water. Een soort grasland met omheining. Niet echt gezellig dus. Ik ging zitten op een steen. Te schuin, daar gleed ik vanaf. Ik ging zitten op het gras. Te nat, mijn broek werd nat. Gelukkig lagen er een paar planken. Duidelijk niet schuin en niet nat. Ik ging erop zitten. Middenin een spijker. Gat in mijn broek en een klein gaatje in mijn billen. Een half hoofdstukje later maar weer opgestaan. Paadje verder gevolgd. Het kwam weer uit op de grote weg. Dit was toch niet het fietstochtje waar ik op gehoopt had.

En trouwens, hoort een gids niet gewoon een goeie kaart te hebben? Ik ga er maar eentje aanschaffen...

Geheime genootschappen

Sssst... straks horen ze het. Zoals de meeste mensen ben ik al van kinds af aan gefascineerd door magie, geheimen, toverkracht. En later New Age, paranormale zaken, engeltjes en elfjes. Om de een of andere redenen kunnen dingen bijzonderder lijken als ze geheim zijn en als je ze niet helemaal begrijpt. Pinkeltje en de Boze Tovenaar is nog steeds een van mijn favoriete boeken. Daarin wordt de magie gecombineerd met een soort Dutroux-affaire (alle kinderen uit het dorp worden ontvoerd) en in een goedgeschreven suspense-blockbuster weet Dick Laan vervolgens op fenomenale wijze alle puzzelstukjes bij elkaar te brengen tot een ecclectisch geheel. And Pinkeltje saves the day!

Dit genre boeken is uitermate boeiend. De ontdekking van de hemel, de Da Vinci Code zijn er ook voorbeelden van. En de film Eyes Wide Shut. Tomb Raider met de verrukkelijke Angelina Jolie. En De Slinger van Foucault van Umberto Eco, dat ik nu aan het lezen ben.

Het leuke is dat zeer intellectuele, decadente en machtige mensen verstrikt raken in mysterie. Belangrijk onderdeel is de vraag of de magie nou alleen in hun hoofd bestaat of dat er werkelijk een hemels complot van diepere betekenis achter ligt. En een goede bijrol is weggelegd voor het Geheime Genootschap.

Tempeliers, Opus Dei, Rozenkruisers, Priory of Sion, Vrijmetselaars, Illuminati, de Orde van het Gulden Vlies, de Orde van de Kousenband...

Zou het niet leuk zijn er eens een keertje lid van te zijn? Die sfeer van geheimzinnigheid, zo'n zware sigarenwalm in een oude salon met chesterfields... Kroonluchters, een potje bridge... Snobs die discussieren over hoe de wereld beter kan worden. Omdat deze snobs de tijd hebben om geheimen te verzinnen. Helaas zijn vele clubs voor mij niet toegankelijk, omdat ze of niet bestaan of alleen mannen als lid accepteren.

Hier in Oppdal is de Lions club goed vertegenwoordigd. Weliswaar niet echt geheim, maar het is wel een genootschap. En je moet er gevraagd voor worden. En gisteren kwam ik de plaatselijke Rotary tegen. Zo zie je maar, de oude mannetjes zitten overal. Als ik in het najaar toch een yup moet worden, dan toch minstens een met decadent engagement. Ik kan toch moeilijk sterven zonder in een chesterfield gezeten te hebben?

De tijd is rijp voor een nieuw, vrouwelijk geheim genootschap. Let op mijn woorden, Venus is de nieuwe naam die om u heen zal gonzen, graven zal doen openen, de wereldorde zal omkeren. Probeer ons niet te zoeken, wij vinden U.

Tijd bestaat niet, alleen horloges

The morning after

Ik lag er gister rond vieren in. Wekker gezet om 8:10, want ik moest om 9 uur op Muskustocht. 's Ochtends ging de wekker. Oh, ik hoef pas om kwart voor negen de deur uit, ik kan me nog even omdraaien...

Om 9 uur werd ik uit bed gebeld: oeps, verslapen!

Geen douche (ach, de boiler is toch stuk dus warm douchen kon al niet), kleren aangeschoten en rustig lopen naar het ontmoetingspunt (een gids straalt Rust uit, geen Haast...). 9:06 stond ik paraat en de acht deelnemers waren blij me te zien!

Leuke tocht gelopen, het weer zat mee. En er waren twee meisjes uit Zwitserland mee die op interrail waren. Toch leuk om eens te praten met leeftijdgenoten. Veel water gedronken onderweg, om de biersmaak van gisteren weg te spoelen. Gelukkig kun je het water hier overal uit de beekjes halen. Maar eten niet. Da's het voordeel van je niet verslapen: dan kun je nog ontbijten.

Om 4 uur waren we weer terug. Ik ben meteen eten gaan halen bij de supermarkt. Ik denk dat ik vanavond maar niet de kroeg in ga...

Dronken in Ippdal

Gisteravond speelde dr. Hook in de disco van het Hotel. Dr. Hook ja, het schijnt een legendarische Amerikaanse band uit de jaren 60-80 te zijn. En die komen dan naar "#¤#! Oppdal. En het hele dorp loopt uit. Dennis en ik hadden niet veel zin om 135 kronen (voor personeel, anders kostte het het dubbele) uit te geven voor een stelletje verlopen countrypoprockers en besloten een terrasje te pakken. Nor & Ne, de plek waar de plaatselijke hanggroepjongeren uithangen. Gezellig gekletst onder het genot van een drankje (voor mij de eerste alcohol sinds ik hier ben), met als decor strompelende, lispelende, wankelende en schreeuwende Noren. Sommige mensen herkende ik omdat ze in het hotel werken, anderen waren daar zusjes, vrienden of toch minstens bekenden van. Wat verwacht je ook in een dorp met 3500 inwoners.

Toen het wat donkerder en ook wat frisser werd (uurtje of 2) gingen we door naar Sommer'n, de hoteldisco waar inmiddels de afterparty van dr. Hook bezig was. Dronken mensen, jong en oud, stonden te lachen en dansen op muziek van AC/DC en later wat meer Eurodisco. Roxette, Wham!, dat werk. Een meisje viel op het podium op de grond, inspecteerde de vloer, draaide wat rond en werd door een vriendin even later overeindgeholpen. Om verder te dansen. Bloedmooie meisjes etaleerden hun lichamen tegenover lelijke boeren die grijnzend aan de kant stonden. Buiten op het terras werd luidruchtig gerookt en geroddeld. Er ging een beetje dezelfde sfeer als aan het einde van een tekno-feestje: iedereen kletst tegen elkaar aan, is de weg een beetje kwijt; de geluiden klinken heel hard en open en op de achtergrond hoor je de beats die binnen nog doorgaan. En de zon begint langzamerhand de donkere discolucht weg te stralen. Een meisje in de hoek heeft nog niet door dat het feest over is en staat nog heftig te dansen; haar vriendin probeert haar telefoon aan de praat te krijgen om te zien hoe laat het is.

Ik keek Dennis aan. Wij wisten wel hoe laat het was. Bedtijd...

Hoeven

Ik bedacht me vandaag dat er echt nooit iets hoeft. Ik bedoel, het werkwoord hoeven. Dat kan niet in de bevestigende vorm gebruikt worden. "Ik hoef graag een stukje worst?" is klinkklare onzin, maar: "Ik hoef geen stukje worst" is heel gewoon. En waar komt het vandaan? Behoeven, behoefte, behoeftig... in het Noors heb je å behøve, wat ongeveer hetzelfde betekent. Maar dat kan wel bevestigend gebruikt worden. Iemand een etymologisch woordenboek bij de hand? Die van mij ligt in de Groenendaalstraat...