De zoete wraak van de verdwenen jas

Afgelopen donderdag hadden we weer presentatie. Het ging erg goed, de mensen leken het echt interessant te vinden. Er werden druk aantekeningen gemaakt en na afloop vragen gesteld. Iedereen bedankte vriendelijk voor de informatie. Er werd veel koffie gedronken. En niemand schreef zich in voor een tocht. Helemaal niemand :(

Nou kan ik best begrijpen dat mensen zich niet inschrijven; ik ben zelf ook het meer ondernemende type. Dus echt erg kan ik het niet vinden. Maar ergens in mijn achterhoofd denk ik toch dat Johan en Gunnveig er niet echt blij mee zijn. Goed, nog even nagepraat met wat mensen en toen gingen we weer terug van Vangslia naar Oppdal. Ik kon me niet herinneren of ik mijn jas bij me had, keek even rond of hij er lag en ging toen maar terug zonder jas.

Mijn jas lag niet thuis. Ook niet op kantoor. Ook niet in het hotel, waar ik 's middags gasten had ontvangen. Ook niet in de personeelskamer, waar ik 's avonds gegeten had. Hij was ook niet gevonden in het winkelcentrum, waar ik 's middags kadootjes had gekocht. En hoe ik me ook sufpiekerde, ik kon me niet precies herinneren waar ik hem voor het laatst had gezien. Dat voelde wel een beetje dom. Een jas is toch onmisbaar als je werkt als gids. En ik heb geen andere. En de volgende dag moest ik waarschijnlijk op tocht.

Laatste mogelijkheid: Vangslia, dat ik daar niet goed genoeg had gekeken. Maar Dennis had de sleutel van de presentatiekamer en hij was op Troll og Fjord tot tot kwart over 8 (uiteindelijk zou hij om half 1 pas thuiskomen omdat zij deze keer wel de boot hadden gemist). Stein Terje van Vangslia gebeld. Die was van 4 tot 5 op de receptie en had dan een sleutel. Goed, nu nog een auto nodig om er te komen. De Toyota Landcruiser wacht namelijk al een week op nieuwe schroeven voor het linkervoorwiel. Dat wiel viel eraf toen Johan wegreed met de auto, gelukkig geen ernstige gevolgen. En de Jeep en de Honda stonden er niet.

Nouja, dan maar lopen. Vangslia is 4 km en ik had het nog nooit gelopen. Toch wel handig om gedaan te hebben, want soms vragen mensen van het hotel of ze ook kunnen lopen naar de presentatie. Half 5 was ik op Vangslia. In een hoekje van de keuken van de presentatiekamer lag... Mijn jas!!! Ik was zo blij en beloofde mezelf meteen dat ik nu toch echt beter op hem zou letten. Arme arme arme jas...

Stein Terje was blij dat ik er was: over een paar weken gaat hij een weekend weg en moet ik de receptie even overnemen. Dus hij kon me alvast een beetje wegwijs maken. Bovendien kon hij me een leukere route vertellen om terug te lopen naar Oppdal, over de Vikingbegraafplaats. Dus ik had nog een leuke wandeling terug ook!

Die wandeling terug was ik een beetje dromerig, blij met alles en lette ik niet zo goed op toen ik langs een hek liep. Krrrr, ik schuurde langs een stuk ijzerdraad. Een scheur van 5 cm in mijn jas. Ach, ik begrijp dat ook wel van hem...