Even een zakenreisje

Dinsdagavond kwam Johan langs op kantoor. Hij vroeg me wat ik voor plannen had voor de volgende dag. Nou, een tocht naar Trondheim die waarschijnlijk niet doorging, omdat er nog geen inschrijvingen waren. "Wil je voor mij een auto ophalen in Oslo?" "Eh, oke?". Hij vertelde dat er nog het een en ander in orde gemaakt moest worden, en dat als ik de volgende dag om 9 uur op kantoor was wel zou horen of het doorging en de trein van 10 uur naar Oslo zou pakken. Just in case probeer ik wat oude bekenden in Oslo te mailen, misschien leuk om langs te gaan.

De volgende dag. Beetje geinternet op kantoor. Johan komt om halftien langs: "Wil je dit even inscannen?" Ik denk, oh, dan zal het reisje wel niet doorgaan. Kwart voor tien. Johan geeft me 1000 kronen: "Kijk maar of je hier een treinkaartje van kunt kopen". Vijf minuten later had ik een treinkaartje voor de expresstrein van 10:03 naar Oslo. Ik kwam Johan weer tegen en ik vertelde hem dat de trein over 10 minuten vertrok. "Oh, dan moeten we een beetje opschieten." Hij rende het kantoor in en gaf mij een telefoon en lader, vervolgens sprong hij achter het stuur van de Toyota en reden we naar de pinautomaat. Even pinnen en zonder een woord te zeggen geeft Johan me 2000 kronen. We racen verder naar het gemeentehuis. Johan roept: "Ze zouden om vijf over tien een bepaald papier klaarleggen, dat wordt een beetje krap". Even later is Johan terug met een formuliertje. We racen naar het station, Johan krabbelt zijn handtekening op het formuliertje, zegt dat we nog bellen en scheurt de Toyota terug naar kantoor waar hij waarschijnlijk weer belangrijke dingen moet doen.

Ik sta op het perron. Er wordt omgeroepen dat de trein 10 minuten vertraging heeft. Even overweeg ik om op kantoor nog even in mijn te zoeken naar het telefoonnummer van Lars Marius, maar het lijkt me handiger om de trein zeker niet te missen. Goh, dit is het dus, mijn eerste zakenreis. Een auto halen. Ach, ik merk het wel...

De reis is erg mooi, de trein davert door het dovrefjell en ik lees wat hoofdstukjes uit mijn nieuwste Harry Potter. Op Oslo Centraal bel ik de baas. Hij dicteert me een metrohalte en adres. Een garage aan de rand van de stad. Het is kwart over drie en de garage is tot vijf uur open. Een makkelijke missie lijkt het. Na een tijdje zoeken vind ik het metroperron. Het staat helemaal vol met mensen en er is geen metro in zicht. Een beveiligingsmannetje zegt dat hij geen idee heeft, gewoon, de metro's rijden niet. Stiekem voel ik me een beetje onveilig. Wat werd er ook alweer destijds in Londen omgeroepen? En waarom zijn er zoveel mensen? Het blijkt de dag te zijn van het grote U2-concert, vandaar alle mensen. Dan wordt er iets omgeroepen over grote vertragingen als gevolg van een seinstoring. En er komt een metro langs, alleen niet die die ik moet hebben. Ik besluit te wachten tot 4 uur en daarna de garage te bellen en zonodig een taxi te pakken. Om vijf voor 4 komt ook mijn metro aan. Onderweg biedt de machinist meerdere malen zijn oprechte excuses aan. Echt, het klinkt oprecht!

Goed, tijdens het wachten heb ik genoeg tijd gehad om de garage op de kaart te zoeken, en vanaf de halte vind ik het adres snel. Hoewel ik wel halverwege strand in een afgerasterd gebied met propaantanks en grote hopen gruis, maar er was uiteindelijk een weg omheen. Om tien voor vijf meld ik me bij de balie. Ik krijg wat papieren en de auto zal straks voorgereden worden. Het blijkt een rode citroen C15. Zo'n klein zakenbusje. Kenteken, verzekering blijkt geregeld en de informatie op de papieren klopt met de auto die ik voor me zie. Als hadden ze me een driewieler meegegeven, met een papiertje erbij dat het een driewieler is vind ik het prima. Johan gebeld: "mission complete" en ik maak me op om te vertrekken.

Hee, er is plek voor een radio, maar geen frontje. Aan de balie, die op punt van sluiten staat, gevraagd of er misschien een radio bij mijn Citroen hoort. Even later krijg ik een vet Pioneer-frontje mee. Yeah! Want wat is nou een auto zonder radio? (hmm... de Toyota heeft geen radio) Oke, ik bevind me met een auto en geld van de baas op een industrieterrein in Oslo. Tja, wat doe je dan? Een beetje op en neer cruisen, op zoek naar het huis van de oude bekenden. Ik herken een straat, maar waarschijnlijk wonen Lars Marius en Malin er al lang niet meer. Het is al uit tussen die twee, en was het niet onderhuur? En ik weet ook niet meer een achternaam. Dat schiet dus niet op. Verder cruisen... bij een leuke cd-winkel een plaatje gehaald en vervolgens maar terug naar Oppdal. Toch nog een rit van 420 kilometer. Onderweg een pizza (eindelijk, twee maanden lang heb ik geen pizza of pasta gegeten) gegeten in Hamar en na een vermoeiende rit ben ik om 2 uur 's nachts thuis.

Nog even langs het kantoor om het overgebleven geld en de sleutels in het postvakje van Johan te leggen. Ik ben namelijk van plan om de dag erop uit te slapen. Op het bureau vind ik een briefje van Dennis: "Men beschuldigd je ervan het licht van de Toyota vergeten te hebben". Wie had die Toyota eigenlijk het laatst gebruikt?