Een landcruiser komt altijd op zijn pootjes terecht

Mama: misschien kun je beter naar het rendiertje hieronder kijken in plaats van dit te lezen.

Laatst gehoord dat je een caravan op een toyota landcruiser kunt gooien en dat hij het dan nog doet. De Toyota welteverstaan. Of als je hem in een huis zet dat je tot ontploffing brengt. Het tvprogramma Top Gear heeft het uitgeprobeerd.

Goed, afgelopen woensdag zou ik met Valdis in het Vinstradal op bloemetjestocht gaan. Maar Valdis moest naar de tandarts en toen ging het niet door. Had ik ineens een dag vrij. Ik dacht: ik pak de Toyota en kijk eens hoe ver ik de bergen in kom. Bij Stølen, een skigebied hier, kronkelt een weg omhoog en mijn plan was die weg zo ver mogelijk te volgen en vanaf daar te gaan wandelen. Ze zijn daar druk bezig nieuwe hutjes te bouwen en de weg was ook nog in aanbouw. Op een gegeven moment hield de weg op. Het was nogal smal dus ik besloot een stukje achteruit te rijden naar een verbreding, waar ik dan de auto neer zou kunnen zetten om vanaf daar te gaan wandelen. Ik rustig op de koppeling achteruit. Ik was niet echt aan het opletten en merkte ineens dat ik een beetje van de weg afweek. Ik stopte en besloot het stuur radicaal te draaien zodat ik weer goed zou rollen. Maar dat was nou niet de juiste beslissing: het weggetje had een berm van bijna een halve meter lager en ik was juist bezig in die berm te rollen. Met de twee rechterwielen. De handrem is niet meer wat ie geweest is en mijn auto eindigde schuin tegen de berm aan. Op zo'n moment gaat er een bijzonder soort rust door me heen. Zo'n gevoel van: kijk eens Dien, nu heb je mooi je fiets in de gracht gegooid. En nu? Ik klom uit de auto (nog een flinke stap omlaag naar de weg) om hem te inspecteren. Hmm... uit het tankklepje lekte een stinkende vloeistof. Omdat in films auto's altijd ontploffen pakte ik voor mijn gevoel met gevaar voor eigen leven mijn tas uit de auto. Op veilige afstand belde ik het kantoor.

De auto ontplofte helemaal niet. Klaas van kantoor zou me wel kunnen helpen, hij kwam eraan. In de tussentijd had ik gemerkt dat ik niet helemaal alleen was. Honderd meter verderop waren ze bezig met bulldozers de weg te maken. Ik keek de meneer die aan het werk was lief aan en even later kwam hij voorrijden met zijn pickuptruck met haak. Hup, haak erop en ik mocht achter het stuur van de Toyota zitten. Inmiddels was het lekken gelukkig opgehouden, dus ik durfde wel. Hij vertelde me dat ik de koppeling moest inhouden en een beetje moest sturen. Halverwege het takelen gebaarde hij dat ik de andere kant op moest sturen. Ik keek hem blond-excuserend aan en draaide het stuur. Hij had ook verteld dat ik moest remmen zodra de auto los was. Na de stuurmanoeuvre kwam de auto snel los. Ik trapte op de rem en zette de handrem erbij. Toen zette ik de auto in zijn vrij en liet de rem los. Oeps, de handrem was een beetje stuk he? Ik rolde achterover tegen de jeep van de aardige meneer aan. Boem.

Nu voelde ik me toch echt dom. Weliswaar geen schade, want twee stoere auto's (wat zou zo'n pickup doen met een caravan erbovenop?), maar toch. Ik stamelde iets over de handrem en bood de meneer een chocoladekoekje aan. Hij hoefde geen koekje maar nam plaats achter mijn stuur om de auto te keren. Heel rustig en met het schaamrood op de kaken rolde ik terug naar Oppdal. Klaas had inmiddels een sleepauto geregeld maar dat was niet meer nodig. Een landcruiser komt immers altijd op zijn pootjes terecht.

P.S. we hebben een afspraak met de garage op 1 september, om een stukje bumber dat eraf gevallen is erop te monteren. Ik vraag ze maar om ook naar de handrem te kijken.