Lichte laatste loodjes

Hmm... ik ben klaar! Gisteren de allerlaatste tocht gelopen. Mooi weer, veel frambozen en bosbessen gevonden, leuk groepje (1 echtpaar uit Friesland). Eergisteren moesten Dennis en ik van onze zolder af, omdat er andere mensen kwamen wonen. Schnabbelmuzakkanten van het hotel. Dat betekende dat ik voor 2 dagen mijn eigen appartement heb. Bij Vangslia op de berg, prachtig uitzicht en... een sauna!

Ik heb een sauna!!! Helemaal voor mezelf!!!

Om van en naar Vangslia te komen leek het me wel handig om een fiets te hebben. De afgelopen maanden ging ik dan naar de fietsverhuur om te vragen of ik een fiets kon lenen, maar nu wilde ik er eentje voor meer dagen. Stond er nog een in de schuur die ik van Johan wel kon gebruiken. Misschien een beetje laat om nu eindelijk een fiets te hebben (pfff ik werd na een tijdje wel moe van het heel en weer lopen tussen kantoor, vvv, hotel en huis, steeds op een steenworp afstand maar toch), maar ook fijn!

En gisteren na de tocht heb ik mijn werkverslag afgeramaakt en opgestuurd naar de baas, zodat ik vandaag echt helemaal vrij heb. 's Avonds was het afscheidsetentje met Johan, Gunnveig, Jon Erik, Gina, Håkon en Diderik in het restaurant van het hotel. Lekker gegeten. Maar Noorse tafelmanieren zijn wel erg onbeleefd.

Je eet zodra het eten komt, zal niet wachten tot de rest heeft en iets als eet smakelijk wordt niet gezegd. En na het eten druppelde iedereen weg zonder afscheid te nemen.

Vandaag is het mooi weer en 's middags ga ik nog wat met Gina doen. En 's avonds is het tijd voor een toepasselijk afscheid van de Toyota: Ik rijd hem naar mijn hutje om mijn spullen naar het station te brengen, en laat hem daarna achter bij de garage voor de reparatie van de handrem. Om half een vertrekt mijn nachtbus.

Dan kom ik om 8 uur in Oslo en daar heb ik een ontbijtafspraak met Lars Marius, die ik inmiddels heb kunnen bereiken. Om vijf voor een vlieg ik terug naar Schiphol, waar ik dan kwart voor drie aankom. Terug in het platte Amsterdamse.

Mot de la semaine 35: Hekkensluiter

Ik dacht dat ik nerdvrienden had. Mensen die konden googlen. Kennelijk niet. Of ze vertikken het. Googlen op en <"A4 ringband"> levert 107 resp. 87 hits. Mocht je dat teveel vinden om door te zoeken, dan moet je creatiever zijn om de verborgen betekenis te vinden: A4 ringband, misschien is er dan ook wel een A2-ringband, terwijl een multomap van die grootte wel zeldzaam is. <"A4-ringband" A2> I'm feeling lucky biedt uitkomst.

Het is een lichaamsdeel, maar geen neus. Een stukje vinger dat je met sportklimmen kunt beschadigen. Er bestaat een A1, A2, A3 en A4-ringband in iedere vinger en er kan een scheurtje in komen.

Goed, voor straf geen opgave deze week, maar alleen een verhaaltje. Vorige week hadden we 17 mensen mee op gondeltocht. Dat is een zeer goede oogst, zeker nu het laagseizoen al is ingetreden. Maar ik moest dus wel goed tellen dat we er allemaal waren. We waren bij een brug gestopt om de rivier te bekijken en gingen terug naar de auto's. Ik stond bij het hek om het dicht te doen zodra iedereen binnen was. Er kwamen een paar mensen waarvan ik dacht dat ze de laatsten waren. In plaats van te zeggen "Zijn jullie de laatsten" (kan misschien een beetje denigrerend klinken?) zei ik: "Zijn jullie de hekkensluiters?" En ik keek naar mezelf met het hek in mijn handen en riep "Onee, dat ben ik zelf!". Ik had er nog nooit over nagedacht, maar nu ineens begreep ik waar het woord hekkensluiter vandaan kwam.

En alweer bezoek!

Åse Marte kwam dit weekend op bezoek. Ze heeft net een baan gekregen waarmee ze maandag begint en wilde graag nog even op vakantie, dus vrijdag kwam ze met de trein naar Oppdal. Het leek me wel leuk om een keertje mee te gaan met raften en op donderdag vroeg ik of ze misschien plek voor ons hadden. Op zaterdag was er nog net plek voor 2 extra mensen en dat was ook mijn vrije dag, dus dat kwam mooi uit. Ik had wel lang wollen ondergoed nodig voor onder het wetsuit. Nou is dat iets wat ik niet heb, maar een belletje naar Åse Marte was voldoende om het te regelen.

Toen we ons in die wetsuits hesen zag ik Heidi van het VVV. Zij heeft net als ik de hele zomer mensen verteld over de mogelijkheden van het raften en had ook besloten het eindelijk eens te gaan proberen. En ze had ook een vriendin meegenomen. Dus wij vieren, samen met nog 3 anderen en een gids in de boot. Vooraf was er een uitgebreide instructie over wat er zou gebeuren als er iemand uit de boot viel en hoe je dan het beste kon zwemmen. Het was geruststellend om te horen dat ze een goed verhaal hadden, maar ik dacht: "ach, dat zal toch wel niet gebeuren als je een beetje oplet"

Wij onderweg. De stroomversnellingen waren nogal hard, steil en vol schuimend water. En we waren nog geen uur onderweg of ik viel uit de boot. Toen ik bovenkwam zag ik dat het vlot de versnelling al gepasseerd was en dat er nog een medepassagier verderop in het water was gevallen. Het was nogal koud, maar na een stukje zwemmen bereikten we de boot en werden we erin gehesen, precies zoals we even daarvoor geleerd hadden. Toch handig, die instructies vooraf. De rest van de tocht bleven we allemaal aan boord. En wat was het mooi onderweg! Kleine stroompjes die in de rivier uitmondden, smalle canyons waar we doorheen dobberden, en nog een lekker zonnetje ook! Ik had niet verwacht dat dat raften zo leuk zou zijn! Oh en stoer natuurlijk!

Een landcruiser komt altijd op zijn pootjes terecht

Mama: misschien kun je beter naar het rendiertje hieronder kijken in plaats van dit te lezen.

Laatst gehoord dat je een caravan op een toyota landcruiser kunt gooien en dat hij het dan nog doet. De Toyota welteverstaan. Of als je hem in een huis zet dat je tot ontploffing brengt. Het tvprogramma Top Gear heeft het uitgeprobeerd.

Goed, afgelopen woensdag zou ik met Valdis in het Vinstradal op bloemetjestocht gaan. Maar Valdis moest naar de tandarts en toen ging het niet door. Had ik ineens een dag vrij. Ik dacht: ik pak de Toyota en kijk eens hoe ver ik de bergen in kom. Bij Stølen, een skigebied hier, kronkelt een weg omhoog en mijn plan was die weg zo ver mogelijk te volgen en vanaf daar te gaan wandelen. Ze zijn daar druk bezig nieuwe hutjes te bouwen en de weg was ook nog in aanbouw. Op een gegeven moment hield de weg op. Het was nogal smal dus ik besloot een stukje achteruit te rijden naar een verbreding, waar ik dan de auto neer zou kunnen zetten om vanaf daar te gaan wandelen. Ik rustig op de koppeling achteruit. Ik was niet echt aan het opletten en merkte ineens dat ik een beetje van de weg afweek. Ik stopte en besloot het stuur radicaal te draaien zodat ik weer goed zou rollen. Maar dat was nou niet de juiste beslissing: het weggetje had een berm van bijna een halve meter lager en ik was juist bezig in die berm te rollen. Met de twee rechterwielen. De handrem is niet meer wat ie geweest is en mijn auto eindigde schuin tegen de berm aan. Op zo'n moment gaat er een bijzonder soort rust door me heen. Zo'n gevoel van: kijk eens Dien, nu heb je mooi je fiets in de gracht gegooid. En nu? Ik klom uit de auto (nog een flinke stap omlaag naar de weg) om hem te inspecteren. Hmm... uit het tankklepje lekte een stinkende vloeistof. Omdat in films auto's altijd ontploffen pakte ik voor mijn gevoel met gevaar voor eigen leven mijn tas uit de auto. Op veilige afstand belde ik het kantoor.

De auto ontplofte helemaal niet. Klaas van kantoor zou me wel kunnen helpen, hij kwam eraan. In de tussentijd had ik gemerkt dat ik niet helemaal alleen was. Honderd meter verderop waren ze bezig met bulldozers de weg te maken. Ik keek de meneer die aan het werk was lief aan en even later kwam hij voorrijden met zijn pickuptruck met haak. Hup, haak erop en ik mocht achter het stuur van de Toyota zitten. Inmiddels was het lekken gelukkig opgehouden, dus ik durfde wel. Hij vertelde me dat ik de koppeling moest inhouden en een beetje moest sturen. Halverwege het takelen gebaarde hij dat ik de andere kant op moest sturen. Ik keek hem blond-excuserend aan en draaide het stuur. Hij had ook verteld dat ik moest remmen zodra de auto los was. Na de stuurmanoeuvre kwam de auto snel los. Ik trapte op de rem en zette de handrem erbij. Toen zette ik de auto in zijn vrij en liet de rem los. Oeps, de handrem was een beetje stuk he? Ik rolde achterover tegen de jeep van de aardige meneer aan. Boem.

Nu voelde ik me toch echt dom. Weliswaar geen schade, want twee stoere auto's (wat zou zo'n pickup doen met een caravan erbovenop?), maar toch. Ik stamelde iets over de handrem en bood de meneer een chocoladekoekje aan. Hij hoefde geen koekje maar nam plaats achter mijn stuur om de auto te keren. Heel rustig en met het schaamrood op de kaken rolde ik terug naar Oppdal. Klaas had inmiddels een sleepauto geregeld maar dat was niet meer nodig. Een landcruiser komt immers altijd op zijn pootjes terecht.

P.S. we hebben een afspraak met de garage op 1 september, om een stukje bumber dat eraf gevallen is erop te monteren. Ik vraag ze maar om ook naar de handrem te kijken.

Valdistur

Valdis Schønheyder is de moeder van Johan. Ze is gepensioneerd biologe en stond samen met haar man aan de wieg van het Schønheyder-imperium. Daarnaast beheert ze de schilderijen die op de kantoors en in de hotels hangen. En daar zitten nog best bijzondere exemplaren tussen. Jammer alleen dat er hier en daar hinderlijke gaten in zitten. In ons kantoortje bijvoorbeeld.

Ons kantoortje is de plek waar grote plattegronden van de skigebieden en accomodaties bewaard worden in een grote stalen ladenkast. Verder staat er een kleurenplotter, met een bonte verzameling cartridges en papierrollen eromheen. Voorts een opbergkast met nog meer kaarten, mappen en spullen die door de jaren door de Nederlandse gidsen gebruikt zijn. Twee wasmanden met schoonmaakspullen. Vier bureaustoelen, waarvan twee defect. Het karretje van de schoonmaker, met schoonmaakspullen. Een paar bezems en moppen. Een archiefkastje met troep. Twee flatbedscanners. Een flink bureau met daarop deze computer. Een displaytafel waarop we de geplande tours neerleggen. Verder nog wat dozen met oud drukwerk en meer plattegronden. De doos met twintig paar plastic sneeuwschoenen (van die tennisrackets om onder je schoenen te doen) is gelukkig verdwenen. En een ingebouwde kast die ik nog niet heb durven openen.

Oja, en aan de muur hangt een schilderij dat in een andere omgeving en zonder twee kogelronde gaten op ooghoogte heel smaakvol zou zijn. Mooie kleuren.

Maar smaakvol is sowieso niet een woord dat snel bij me opkomt in Noorwegen. De voorliefde voor tweedehands meubilair vond ik al een beetje bijzonder (ik dacht nog, dat zal opa wel gezaagd en gebeitst hebben, dat ze het niet weg durven te doen), maar laatst kwam ik erachter dat er genoeg winkels zijn waar je dit tweedehands meubilair nieuw kunt kopen!

Goed genoeg gezeurd, terug naar Valdis. Ze heeft in 1948 haar man leren kennen, een man die zijn carriere was begonnen met grassleetochten op Svalbard, hotelschool had gedaan in Zwitserland en ervaring had opgedaan in Parijs. En in de oorlog heeft hij nog een jaar vastgezeten. Zij kwam de omzet ophalen van de Railtender in de trein naar Trondheim, hij was de railtender en het was liefde op het eerste gezicht. In 1951 trouwden ze en gingen ze in Oppdal wonen en werken voor het hotel van de NSB (NSB is wat in Nederland de NS is, terwijl de NS was wat in Nederland de NSB was). Het hotel liep niet erg goed en in 1973 besloot de NSB zich tot haar kernactiviteiten te beperken en het hotel voor een habbekrats aan meneer Schønheyder te verkopen. Die heeft het sindsdien uitgebreid, de stationsrestauratie omgebouwd tot een goed restaurant en toen de wintersport in opkomst was was hij er als de kippen bij om daarvan een graantje mee te pikken.

Goed, zoon Johan heeft samen met zijn vrouw Gunnveig de zaken overgenomen, meneer Schønheyder is niet al te lang geleden overleden en inmiddels zijn er Jon Erik, Håkon en Diderik als nieuwe erfgenamen.

En Valdis heeft de tijd om rustig rond te wandelen en haar vriendinnen te bezoeken. Maar zoals dat gaat als je ouder wordt worden de vriendinnen schaarser. Dus komt Valdis nu en dan blijkletsen op kantoor. Ik ben inmiddels een paar keer met haar de natuur hier ingegaan en ze kan van alles vertellen over de bloemen en over de grondkenmerken die voor de bloemen nodig zijn. Afgelopen zondag zei ze: "zal ik eens meegaan op tocht?" Nou, ik vond het gezellig, maar wilde wel even checken dat ze wist waar ze aan begon. De Åmotsdalentocht is toch wel een eindje lopen. Maar ze kende de brug wel en was er weleens geweest. Ik dacht: "dat zal ook wel, die tocht wordt al jaren gehouden en is waarschijnlijk heel vaak meegeweest met de nederlandse gidsen om ze dingen over de bloemen uit te leggen"

Goed, wij onderweg. We kwamen frambozen tegen, het was stralend weer en op misschien een tiende van de weg kwamen we langs een brug. Valdis zei: "moeten we die brug niet over?" Au... kennelijk hadden we het niet over dezelfde brug gehad. Ik werd even bang dat we terug moesten gaan of, erger, dat Valdis stoer zou doorlopen tot ze in de problemen zou kunnen raken. Maar het ging prima, ze was verbaasd over de lengte van de wandeling, maar we namen voldoende pauzes en ze heeft ons van alles verteld over de paddenstoelen. Ik had een paar emmertjes meegenomen en na afloop hadden we een emmertje met verschillende bosvruchten en eentje met paddenstoelen.

Vandaag is het plan om met Valdis naar het Vinstradal te gaan. Een gebied met veel verschillende planten, waar ik nog nooit geweest ben. Maar ik heb haar nog niet zien rondlopen op kantoor, dus misschien komt het er niet van.

Ik heb zojuist de ingebouwde kast geopend. Vond het een beetje laf van mezelf om het niet te doen. Ik vond: meer schoonmaakspullen, een fles ketchup, een koffiezetapparaat en een paar badslippers.

Het rendiertje dat we af en toe zien tijdens de gondeltocht

Mot de la semaine 34: A4-ringband

Zo, de opgave van vorige week heeft wat reacties opgeleverd. Maar niet zo veel nieuwe woorden. In het Noors blijkt beffen te zijn "å slikke (fitte)", oftewel "(kut)likken". Voor de Engelse alternatieven verwijs ik naar de sommatie van Jasper, waarbij ik de "Taco Tuna" een goeie vondst vond. En hoe zit het met ons beffen eigenlijk? Het etymologisch woordenboek (gelukkig dit de B in het gedeelte A-F) vertelt ons dat het van het bargoense woord "bef" voor vulva komt. En dat zou dan zijn afgeleid van de betekenis die het in het modern nederlands nog heeft, dat van kraag.
Behalve wat suggesties in het Sanskriet blijven de andere talen een raadsel. Woordenboeken laten het afweten, googlen levert niet veel meer op dan ongewenste pop-ups van bewegende lichaamsdelen. En over-je-schouders-meekijkende collega's. De opgave staat nog open, ik ben blij met iedere toevoeging!

Maargoed, het woord voor de komende week...

A4-ringband. En kijk verder dan je neus lang is...

Persaandacht!

De gemeente Oppdal telt ongeveer 6500 inwoners. Dat is minder dan bijvoorbeeld de Merenwijk, het stuk nieuwbouw-Leiden waar ik vandaan kom. En terwijl de Merenwijk geen lokaal krantje heeft, heeft Oppdal er twee: Wekelijks verschijnt Opp. En maar liefst drie keer per week, op dinsdag, donderdag en vrijdag is het tijd voor Opdalingen. En elke keer zo'n 32 pagina's vol met nieuws uit de gemeente.

Even rekenen: 4 kranten per week, da's 200 per jaar. Als er in elke krant een nieuwe dorpeling op de voorpagina gezet wordt is na 32 jaar iedereen een keer aan de beurt geweest. Met de hoge levensverwachting in Noorwegen kan iedereen dus minimaal twee keer wereldberoemd zijn. In Oppdal welteverstaan.

Maar het is wel schattig. Af en toe koop ik zo'n krantje en wordt ik bijgepraat over mensen met boetes wegens te hard reizen, over de laatste ontwikkelingen en roddels over de skiliften van het Schønheyder-imperium (ofwel het bedrijf van mijn baas Johan, dat eigendom is van het halve dorp) en over evenementen zoals het Noors Kampioenschap parachutespringen, of dit weekend het NK Downhill-racen.

En vandaag stond er een artikeltje in over de familie Lennon. Ze waren met me mee op tocht in Åmotsdalen afgelopen dinsdag, en de dag erop waren ze mee op muskusossafari, waar ik met paps en mams aan meedeed. Ze zijn heel gezellig, enthousiast en sportief. De kinderen wonen al anderhalf jaar in Nederland en zitten op een Europese school. Toen Juliet zei dat ze geen Nederlandse liedjes kende heb ik ze "10 kleine visjes geleerd".

Toerist van de week

bijschrift: Judith, Peter, Alison, Jack (7), Juliet (10) en Ozzie (9) wonen in Nederland door Peters baan, maar zijn Britse staatsburgers. Het interview is met het meisje, maar alle kinderen konden goed voor zich spreken.

Naam: Juliet Lennon
Beroep: Scholier
Waar kom je vandaan:
Ik woon in Bergen in Nederland, maar kom uit North Lincolnshire in Engeland
Hoe lang verblijf je in Oppdal?
We zijn maandag aangekomen en verblijven in Vangslia Fjelltun. We gaan op zondag weer naar huis.
Zijn jullie hier al vaker geweest?
Nee, dit is ons eerste verblijf in Noorwegen.
Wat heb je tot nu toe gedaan?
We zijn op muskusossafari geweest. We zagen zes dieren door de verrekijker en eentje was zo dichtbij dat we ons moesten terugtrekken. Wij waren er maar tweehonderd meter vandaan. We hebben ook een mooie boomhut gemaakt bij ons appartement.
Verder zijn we op tocht geweest in Åmotsdalen twee dagen geleden en nu gaan we raften. Morgen gaan we rotsklimmen en op zaterdag pakken we de gondelbaan omhoog en gaan we omlaag wandelen van de berg. Daarna rijden we verder naar het Hardangerfjord voor we de boot terug naar Nederland pakken.
Wat ben je daarna van plan?
Ik heb nog een zeilkamp in Nederland voordat de scholen over twee weken weer beginnen.
Wat vind je van Oppdal?
Het is zo mooi hier. Alle bergen zijn prachtig en het is leuk om er te wandelen. En ik moet zeggen dat de gidsen waar we mee op stap waren zo gezellig zijn. Ze zijn behulpzaam en kunnen goed vertellen. Ze hebben ons zelf een paar liedjes geleerd.
De hangbrug waar we over liepen was heel grappig. Wij waanden ons Indiana Jones toen we heen en weer slingerden en sprongen op de brug.
Zou je Oppdal aan je vrienden aanraden?
Oh ja! En dan zou ik ze aanraden om goede wandelschoenen mee te nemen, want het was heel leuk om in de bergen te wandelen.
Door Randi Grete

Merlot

De afgelopen dagen heb ik me zelf toerist gewaand. Op dinsdag had ik een wandeltocht, en daarna kwamen mijn ouders meteen op bezoek. We hebben gegeten in de plaatselijke Chinees. Nouja, Chinees, ze hebben loempia's, teriyaki, tjap tjoy en sushi, dus laten we het een Aziaat noemen. Erg lekker om eens iets anders te eten dan het hotelvoedsel dat ik hier elke dag krijg. Dat eten is prima hoor, maar na verloop van tijd ken je het menu wel.

De volgende dag moest ik Pål Magnus wegbrengen op muskusossafari en ik stelde mijn ouders voor om dan in die buurt iets te doen. En om eerst even mee te lopen op de tocht. Uiteindelijk hebben we de hele tocht gelopen en het was erg mooi en gezellig! Mama had het wel even moeilijk met het bergwandelen, maar ze heeft in elk geval genoeg conditie om erover te blijven zeuren terwijl ze loopt, dus dat viel reuze mee. Er was een stelletje mee op tocht, Cedric en Saskia, en die wilden wel even weten wat voor werk ik nou eigenlijk deed. Ik legde uit dat mijn belangrijkste taak is om gasten te ontvangen en presentaties te geven om ze warm te maken om op de tochten mee te gaan. "Aha," zei Cedric "je bent dus een propper!" En dat is eigenlijk wel een juiste functieomschrijving. Dus ik besloot mijn propperkwaliteiten goed te gebruiken door ze een kortingsbonnetje toe te schuiven waarmee je 10% korting krijgt in het restaurant van ons concern. Na afloop van de tocht kregen Pål Magnus en ik van Cedric en Saskia een fles wijn als bedankje. Pål een chianti, ik een flesje Merlot. Dat is een heel goed kado in Noorwegen en we namen het dankbaar in ontvangst.

En we hadden ook nog goed weer! Na weken met alleen regen komt hier in Oppdal de nazomer eindelijk op gang. Hoop ik...

's Avonds was het op mijn aandringen tijd voor een nieuwe culinaire ontdekking: de pizzeria! Bij binnenkomst zagen we Cedric en Saskia. "Sorry, we hebben je proppersbon maar niet gebruikt. Maar wat doen jullie eigenlijk bij de concurrent?" zo ging de ontmoeting ongeveer. Paps stelde voor samen aan een tafeltje te gaan zitten. En dat bleek een zeer goed plan. Het klikte heel goed en we hebben wat afgelachen terwijl we stukken pizza naar binnen schoven. En na de koffie bleven we nog lang zitten. Toen het erop leek dat het restaurant ging sluiten had ik een idee: "Jongens, ik heb nog een flesje goeie Merlot liggen, zullen we die eens soldaat gaan maken?" Dus wij naar mijn huisje en daar hebben we nog gezellig verder gekletst. Maar aan alle goeds moet een end komen en voor de volgende dag hadden we allemaal drukke programma's dus rond middernacht ging iedereen weer richting huis. Met een "en bedankt voor de wijn!" namen Cedric en Saskia afscheid.

smsje van mijn ouders

"We.zitten.nu.in.Hirtshals..Nemen.morgen.de.boot.
naar.Bergen..Komen.dinsdag.aan.in.Oppdal..Kan.
spatie.niet.vinden..Groeten.papa.en.mama."

Mot de la semaine 33: Å ta noen på fersken

Het is wel voldoende met dat gepraat over gortig, tijd voor wat luchtigers:

De nieuwe opgave: Å ta noen på fersken



Ik heb de Noorse Elle aangeschaft. Leuk om eens typische girltalk in het Noors te lezen en nuttig voor je woordenschat ook. Er stond een artikel in getiteld "Mann med bagasje", inderdaad, over mannen met bagage. "Soms blijkt je droomman zware bagage te hebben. Maar twijfel niet, wij geven je lastenverlichting"

Verschillende typen bagage werden genoemd, en eentje was: "Han har homofil erfaring." (goh dat Noors is zo moeilijk niet, zie ik u denken) Er werden verschillende signalen genoemd waaraan te merken was dat dit een probleem was:

• Je wordt jaloers als hij uit is met "the guys"


• Hij is erop gefixeerd dat jullie anale sex zullen hebben

Goed, hieruit blijkt al dat de Noorse Elle behoorlijk bekrompen en vol vooroordelen zit. Homo's zijn in Noorwegen nog iets bijzonderder dan in Nederland. En natuurlijk doen alle homo's aan anale sex en vinden alle meisjes het vies. Ik las verder:

• * Du tar ham på fersken med undertøyet ditt på
  Jij neemt hem op de perzik met het ondergoed jouwe aan
  Als jij hem op de perzik neemt met je ondergoed aan

Hmm, hmm... wat zou die uitdrukking betekenen. Het leek me vrij duidelijk: het vrouwelijk geslachtsdeel wordt vaak vergeleken met een gedroogde pruim of abrikoos, waarom niet een perzik. Dus werd de vrije vertaling:

Als hij je beft in je ondergoed

Natuurlijk, dit moest het zijn. Het past mooi in het rijtje rolbevestigende signalen. Natuurlijk vindt een jongen die weleens homoseksuele gevoelens heeft gehad vrouwelijk vocht enorm vies en wil hij haar daarom alleen in haar onderbroek beffen. Maar wel een interessante uitdrukking, iets voor het woord van de week:

Iemand beffen: Å ta noen på fersken

Het leuke is het verleggen van de actor: Beffen is iets wat de jongen doet, iemand op de perzik nemen daarbij ligt het initiatief duidelijk bij de dame. Dus ik dacht, daar kunnen we leuk over filosoferen.

Maar toen ik verderlas in het artikel bleek dat het toch ergens anders over ging. Ik las: "Jij bent het ook die bepaalt of het ok is dat hij je ondergoed draagt. In dit geval gaat het om tolarantie. Wat is jouw houding tegenover homofilie eigenlijk? Dit beinvloedt natuurlijk jouw beeld van degene van wie je tot nu toe dacht dat hij de man in je leven was. Misschien dat je toleranter wordt nu je hem kent? Het belangrijkste is dat je zijn voorgeschiedenis accepteert en leert om ermee te leven zonder dat je onzeker wordt over jullie relatie. Als je wilt dat jullie relatie werkt is het in elk geval dom om zijn geschiedenis tegen hem te gebruiken."

Huh, hij draagt het ondergoed? Dat kan ook, natuurlijk, je neemt hem op de perzik met jouw ondergoed kan ook betekenen dat hij het ondergoed draagt. Misschien betekent de uitdrukking toch iets anders, bijvoorbeeld betrappen:

"Je betrapt hem op het dragen van je ondergoed"

Tuurlijk! Alle homo's zijn travestieten!

Goed, de opgave voor deze week is: beffen in zoveel mogelijk talen. Na al dit gedoe weet ik het nog niet eens in het Noors...

De Toyota deel x

Gisterochtend hadden we een afspraak om de Toyota te laten repareren. Nieuwe ruitenwisserpook, de onderdelen die er tijdens het wassen afgevallen waren zouden gemonteerd worden en een nieuw kapje voor het achterlicht kon er op.

De Toyota was deze week uitgeleend en ik had gevraagd of Gunnveig wou regelen dat de auto bij de garage kwam op vrijdag. Of de mensen die hem leenden hem konden brengen ofzo.

Toen stond de Toyota ineens weer bij ons voor de deur. Gunnveig en Johan waren op vakantie en ik wist niet of iemand hem zou brengen. Ik vroeg of Dennis de Toyota naar de garage wilde brengen als hij er na tien uur nog stond.

Terug van de tocht stond de auto nog steeds op kantoor. Bah.

De meeste garages in het dorp zijn gesloten op zaterdag, maar ik ging voor de zekerheid toch maar langs om te kijken of de garage open was op zaterdag. Het was 13:15 u. De garage bleek open van 10 tot 13u.

Ach. Maandag weer een kans.
Ben benieuwd wanneer we een nieuwe afspraak kunnen maken met de garage...

Bah ik voel me oud

Dinsdag verjaardagsfeestje. Van negen tot half elf zat ik daar tussen de ballonnen, met een grote chocoladetaart (die echt goed gelukt was!) en een koelkast vol peperdure drank.

Toen kwam Dennis.

Een half uurtje later kwam Pål Magnus en Øystein. En Gina. En uiteindelijk kwam Jon Erik ook nog. Het werd nog gezellig, de meeste mensen kenden elkaar nog niet goed en het klikte nog best goed. Maar iedereen moest weer snel weg en om half een was het feest over.

Later kwamen de excusen. Maria was het vergeten, Solveig en Elisabeth moesten tot laat werken omdat de gasten in het restaurant langer bleven zitten, Joakim en Terje kwamen gewoon niet. Erik was in de bushbush gestrand met autopech.

Ik vond het wel jammer dat er weinig van het feestje was gekomen, het zou juist leuk zijn om die verschillende mensen bij elkaar te krijgen. Misschien over een paar weken een afscheidsfeestje. Ik heb nog een koelkast vol dure drank.

Hihi ik voel me jarig!

Zojuist mijn mail geopend: 21 nieuwe mailtjes, geen spam, maar leuke mailtjes! Ik ga ze zo rustig lezen. En het eerste nieuwe mailtje was van hyves met als onderwerp: "Vergroot je vriendennetwerk". Misschien is dat wel niet nodig, misschien heb ik wel... genoeg aandacht?

Straks feestje, heb er al zin in!

Mot de la semaine 32: Gortig

Het zou beter "Mot des huit jours" kunnen worden, want ik ben er vrij consequent in om de week een dagje langer te maken. Zo blijkt. Maar ook na 8 dagen is de oogst van het woord vigipirate schamel. Ik heb gegoogled dat er een Plan Vigipirate is, dat in 1978 in Frankrijk is opgesteld met als doel om terrorisme te voorkomen. Dat plan is na 11 september 2001 versterkt actief geworden. Want: "harde tijden vragen om harde maatregelen", zo is de geldende opinie. Vigilant zijn betekent op je hoede zijn. Dus vigipirate betekent "op je hoede zijn voor piraten". Volgens mij is de wereld inmiddels al vigipirate genoeg. Sterker nog, als ik de krant mag geloven (toegegeven, de enige Nederlandse krant die ik hier kan krijgen is de Telegraaf) wordt het nu toch allemaal wat te gortig.

Soms lees ik de column "kringen" van Rob Hoogland. Ik kan me herinneren dat die column er ook al was toen wij vijftien jaar geleden op vakantie in Frankrijk de Telegraaf kochten. En dat ook toen de column vergezeld werd door een fotootje waarmee de naam van de column meteen duidelijk was: niemand heeft zulke donkere wallen als Rob Hoogland. En dat is ook wel begrijpelijk, want die arme man ziet maar het land om zich heen verloederen. Extreem links tiert welig, de moslims kunnnen zich onbeperkt voortplanten terwijl een brave burger, die zijn ongenoegen durft te uiten als crimineel wordt behandeld! En dat ze tegenwoordig in ieder portiek drugs spuiten, dat is toch zeker wel te gortig. Hardwerkende mensen krijgen naheffing van de belasting terwijl linkse flierenfluiters met hun vingers in hun neus wao kunnen aanvragen op het moment dat ze geen inspiratie meer hebben voor hun "kunst". Om nog maar te zwijgen van subsidies.

Ik denk niet dat ik Rob's gedachtegoed helemaal goed weergeef, maar ik krijg vaak koude rillingen van zijn stukjes (vaker nog dan als ik Harry Potter lees). Mijn mening is anders:

Wordt het nu niet wat te gortig met al dat gezeur? Die inbreuk op privacy ten behoeve van onze veiligheid? Worden we er blijer van als iedereen op straat legitimatie moet laten zien? Veiliger als iedere neger gefouilleerd wordt? Iedere afwijkend uitziende persoon zich hiervoor moet verantwoorden?

Is het niet wat te gortig als er mensen gearresteerd worden die niet-commerciele flyers uitdelen in de Kalverstraat? Wat gewoon mag. Terwijl die flyers er juist over gaan dat het wat te gortig wordt? Jupijn, een vriend van Dirk, raadslid voor Amsterdam Anders/De Groenen was het in dit geval. Meer info hier.

En wat is er gortig aan gort? Waarom zou het te gortig zijn om 5 keer in 1 vakantie in bad te gaan? Ik wens u veel succes met deze nieuwe opgave!

Een eindje rijden

Zo... eerst ging ik een stukje uit rijden met de Toyota. Op een bijna lege parkeerplaats dacht ik eens flink los te kunnen gaan door hard achteruit te draaien. Helaas is een bijna lege parkeerplaats niet hetzelfde als een lege parkeerplaats; in dit geval was het verschil dat er een aanhangwagentje stond met een uitstekende reflector, waartegen ik precies met mijn achterlicht tot stilstand kwam. Krrr... hoorde ik en ik stapte uit om de schade op te nemen. De behuizing van mijn achterlicht lag in stukjes op de grond, maar de aanhanger was helemaal heel en het achterlicht zelf deed het nog.

Maargoed, toch wel schade gemaakt door mijn eigen stomme schuld. Die aanhanger had me toch niks misdaan. Omdat het weekend was en er dus geen mensen op kantoor zijn en de garage ook gesloten is leek het me het beste de scherven er eerst provisorisch op te plakken en het verhaal maandag uit te leggen en te kijken of de garage deze reparatie meteen mee kon pakken. We hebben immers al een afspraak staan voor vrijdag, waarop ze het nieuwe ruitenwisserpookje gaan monteren alsmede de twee onderdelen die tijdens het autowassen zijn afgevallen. Ik aan de slag met plakband. En wat zie ik: gele randen aan de scherven. Randen van opgedroogde Bison-kit. Wat nou schade? Die behuizing lag al aan gruzelementen. Het zal nog een flinke kluif worden om iets origineels kapot te maken aan die auto.

Na het receptionistenspreekuur met Dennis naar de boerderij voor het volgende stukje rijden: ditmaal op een paard. Nou blijkt een paard best een eenvoudig vervoermiddel, als je al wat andere kent: je stapt erop als een fiets, en doet je voeten in de toeclips. Sturen en remmen doe je allebei met je handen, zoals bij varen. Gas geven doe je met je voeten, zoals bij een auto. En het is een semi-automaat: hij heeft 3 versnellingen en schakelen gebeurt automatisch als je sneller gaat, maar je kunt ook helpen door een tikje op het gaspedaal te geven. Oh en hij heeft ook nog voicerecognition.

Een nadeel is dat een paard precies weet waar hij moet lopen zodat 'ie zelf geen last heeft van bomen en takken. Helaas zit ik dan bovenop het paard en houd 'ie daar geen rekening mee. Maar het was een mooi gebied! Mooie rotspartijen, laatste vlekjes sneeuw, een bergmeertje met een eilandje erin. Heel weids en indrukwekkend!

Jeg liker faktisk hester! (Ik vind paarden aardig / Ik vind Hester aardig)

Wat ik me nu nog afvraag: zou je van paarden ook zadelpijn kunnen krijgen?

Receptioniste

Dit weekend werk ik als receptioniste. Stein Terje is weg naar Oslo en zijn vaste vervanger kan het niet overnemen, dus mag ik dit weekend de gasten voor Vangslia Fjelltun ontvangen. Van 9 tot half 11 en van 4 tot 5 moet ik bij de receptie zijn, en eigenlijk daarbuiten ook als de gasten er nog niet zijn. Ik denk dat dat werk niet mijn ideaal is. Het grootste deel van de tijd is namelijk wachten. Gelukkig had Stein Terje een flinke stapel theedoeken gewassen die nog allemaal moesten worden opgevouwen. En in een hoekje vond ik een cd-rom "chicken invaders 2". En via windows XP kon ik reversi via internet spelen. En ik had Harry Potter bij me. En ik kon natuurlijk nog niks vinden bij de receptie, zoals de sleutels van de hutjes, de postzegels die ik moest verkopen, de priority-stickers die daar bij horen, het doosje waar het geld voor de postzegels in moet en het briefje waarop moet worden geschreven hoeveel geld er in het doosje terecht is gekomen.

Maargoed, wachten dus. Dit weekend loop ik geen tochten, want dat valt niet te combineren met de receptietijden. Dennis is vandaag op tocht en gaat zondag weer. En zaterdag gaan we paardrijden. De mevrouw van de manege was erg aardig: natuurlijk wilde ze ons graag meenemen op een ritje, als we dan zorgden dat ze meer Nederlandse toeristen kreeg. Maar volgens Gunnveig moeten we een beetje uitkijken om haar aan te raden: in het verleden heeft ze vaak haar afspraken vergeten zodat die arme Nederlanders uren moesten wachten voordat ze eindelijk konden paardrijden. Ach, we zien het wel, ik ben benieuwd of dat paardrijden mij een beetje bevalt.

En ik heb vandaag een bad genomen. Mmmmm... Voor het eerst in twee maanden weer lekker badderen en weken, maskertje opgedaan... Ik mocht het bad van Gina en Jon Erik gebruiken. En dat is nog niet alles: voor woensdag staat een heuse voetmassage op het programma: Gina vertelde dat Gunnveig een adresje had voor een goede voetmassage en dat gaan we komende week merken...

De afgelopen dagen...

Deze week heb ik een vriendinnetje gekregen: Gina. Ze is de vrouw van Jon Erik en woont sinds een paar weken in Oppdal. We zijn ongeveer even oud, en het is leuk om eens te kunnen kletsen met iemand van mijn eigen leeftijd, die hier ook nieuw is. Gisteren hebben we in Oppdal geshopt. Eerst thee gedronken op een terrasje en toen hebben we breipennen en wol gekocht. Want Gina blijkt ook graag te breien. We hebben zelfs plannen om een breiclubje op te starten, want van de dames hier in het dorp kunnen we waarschijnlijk wel het een en ander leren. Daarna zijn we naar het vliegveld van Oppdal gegaan om te kijken naar het NK (Noors Kampioenschap dus) Parachutespringen. Dankzij de heldere hemel konden we goed de mannetjes uit de hemel zien vallen. Mooie foto's gemaakt...

En vandaag was Gina mee op wandeltocht. Verder was er een familie uit Venlo mee, met twee kleine jongens die behoorlijk stoer meewandelde. Helaas duurde het erg lang voordat het vuurtje wilde branden, maar het was een gezellige tocht!

Verder ben ik begonnen met de voorbereidingen van mijn verjaardagsfeestje: ik nodig wat mensen uit om bij me thuis te komen en taart te eten. Maar het is wel raar hoor: er zijn natuurlijk nog geen mensen die ik echt goed ken. En dus komt er een grote onzekerheid van: straks komt er niemand en moet ik de taart helemaal alleen opeten.

Maar Gina en Dennis komen in elk geval. Dus dat wordt maximaal een derde taart om naar binnen te werken. Ik voel me hier inmiddels wel thuis. Maar nu heb ik ook nog minder dan een maand over, wat gaat het toch snel...

Even naar de wasserij

Vandaag de Toyota door de wasserij gehaald. Bij het uitrijden bleken er een tochtstrip en een stuk bumper op de grond te zijn gevallen :-)