Eerste tocht achter de rug. Pfff...

Zo... mijn eerste tocht zit erop! Een beetje spannend was het wel. Het ging om de Troll & Fjordtur, een tocht naar Trondheim met de trein, vervolgens met de boot door de fjorden naar het zuiden en van daar terug naar Oppdal met de bus. Vorige week had ik hem samen met Dennis gelopen, maar pas gisteren kwam ik erachter dat ik hem vandaag meteen alleen moest doen. Oeps.

Ik moest de trein hebben om 6:50, met een groep van 14 mensen. Dus het eerste probleem was het opstaan. Gelukkig was ik nerveus genoeg om me niet te verslapen, dus met een bodempje ontbijt in de maag stond ik even na halfzeven op het perron de mensen te ontvangen. Die netjes kwamen... De treinrit naar Trondheim was wel prima, iedereen was nog een beetje aan het dommelen en onderweg valt er ook niet zo heel veel te zien.

Om kwart voor negen kwamen we aan in Trondheim. Daar mocht ik de hele groep rondleiden. Ik had de avond tevoren en stiekem in de trein nog jaartallen lopen stampen (er waren vijf grote branden, in 1432, 1531, 1681 enne...?) en eigenlijk ging het boven verwachting goed. Behalve de droge feitjes kon ik ook een beetje uit eigen ervaring putten en heb ik het verhaal dus doorspekt met anekdotes over leven in Noorwegen. Best leuk om voor zo'n groep dingen te vertellen; ze luisterden ook nog! De groep had er ook wel zin in en liep aardig door, waardoor we nog tijd hadden om koffie te drinken bij Solsiden, niet ver van de haven.

Twintig minuten voor vertrek van de boot verlieten we het cafeetje. Ik had nog op de kaart gekeken maar was niet helemaal zeker over het vertrekpunt van de boot. Ik dacht dat ik het onderweg wel zou herkennen, maar zo'n goed richtinggevoel heb ik ook weer niet en vorige week, de enige keer dat ik die boot gezien had, had ik onderweg niet echt opgelet. Na een tijdje besloot ik het aan mensen op straat te vragen; liever gevraagd en de boot gehaald dan koppig zijn en hem missen. De mensen op straat zeiden verschillende dingen, wisten het niet precies... ik moest die groep nog bij elkaar houden en doen of ik het wel wist (dat was moeilijk vol te houden) en en passant keek ik op mijn horloge. 11:48. De boot zou om tien voor twaalf vertrekken. Moest ik nou rennen? Maar ik wist niet waar de boot was, rennen zonder doel is wel erg dom. Iemand uit de groep keek op het kaartje en wees in een richting. Mijn enige kans was dat dat klopte, ik begon te rennen in die richting. Verder rennen, richting het water. Aan het water lagen twee boten aangemeerd. Misschien een van die twee? Toen kon ik het lezen, de rechter (de boot die het verst af lag) was de juiste. Gelukkig was het open terrein dus de rest van de groep zou me niet meer kwijtraken. Ik trok een sprintje naar de boot, door het slurfje heen, uit het slurfje, ik kijk naar de boot...

En hij komt net in beweging. Oh wat voel ik me dom. Ik gooi mijn handen omhoog, spring in de lucht en roep: "IEAAIEEE!" En wat denk je? De boot mindert vaart en legt weer aan, speciaal voor mij! Ik gebaar dat er nog veertien anderen aankomen en met een soort van glimlach mogen we allemaal hijgend aan boord komen. Pffff... dat was eventjes mazzel hebben. Als we de boot niet gehaald hadden was de hele toer in het water gevallen. Boten gaan drie keer per dag, en de bus terug gaat maar een keer op een dag. Goed, de boottocht was mooi, enorm wisselvallig weer, dus het was lekker uitwaaien geblazen op het dek.

Aankomst op Kristiansund. Hier was de groep vrij en kon ik even lekker niksdoen. Ik was wel een beetje moe na een paar dagen niet zo lang slapen en vond het dus helemaal niet erg. De bus haalden we gemakkelijk. Het was een gewone lijnbus. Maar in de tips van de gids uit 2000 (de gidsen sindsdien hadden iets minder achtergelaten) stond dat ik rustig de microfoon van de bus kon gebruiken om dingen toe te lichten. Ik vond het een beetje eng, maar heb het uiteindelijk gewaagd.

Om 20:05 kwamen we na een lange dag weer aan in Oppdal. Ik heb het gered!

Morgen een dag vrij!